Kanker stinkt..
Laatste blog post schreef ik dat ik een MRI moest laten doen, ik reed naar het ziekenhuis, betaalde veel geld en wachtte uren.
'Je moet deze papieren invullen.' De papieren vroegen of ik een expander had. Dus ik vink ja aan. De verpleegster leest mijn papieren.
' Ah borst implanten.'
' Hu, wat?'
' Je hebt borst implanten, geen expander.'
' Nee ik heb een expander.'
' Nee voor een expander moet je een mascetomie gehad hebben.'
'Ja dat weet ik, dat had ik ook. Een dubbele zelf. '
'Nee, dan zou je borstkanker gehad hebben.'
'Ja dat had ik toch. chemo, bestraling, zegt u dat niets?'
' ah maar ik kan geen mri doen met een expander.'
Ik had bijna iemand vermoord. Ik bleef kalm en liep het ziekenhuis uit. Nog meer deze dag. Ik ging iets halen, die vrouw vroeg mijn paspoort en neemt de informatie.
'Waarom zou je jouw lange haren knippen?' Ik had ze bijna doodgeschoten. 'Ik had kanker, dus ik had niet bepaald een keuze.'
Dus hopla een CT-scan, de cyst is weg! Goed nieuws dus! De dokter panikeert snel omdat hij zeker wil zijn dat ik geen kanker blijf hebben. Ik moet nog steeds een ultrasound laten doen. Ik heb het zo gehad met de dokters.
Happy
Het is tijd om nog eens een leuke post te schrijven, want de kanker zorgde er voor dat ik enkel nog bezig was met het vuile K-woord. Dus hierbij de leuke dingen dat in ons huis gebeuren.
Liefde
Ik was op weg met de meiden. Arianna zei me dat ze wou vertellen over haar vriendje. En zo begonnen alle 3 de meiden te vertellen over haar liefjes.
Arianna's lief zijn naam is Marco, hij zit in hun class. Hij weet alleen nog niet dat hij haar lief is, want dat vertelt ze hem pas over enkele jaren. Alice zei me toen dat ook zij met Marco wou trouwen, en toen ik haar zei dat ze niet beide kunnen trouwen met dezelfde jongen zei ze dat ze dan maar geen liefje wilt. Melina heeft geen liefje, maar een jongen in haar klas Giovanni zegt haat altijd dat ze "heet' is. Ik antwoordde 'Heb je hem gezegd dat hij jou niet heet mag noemen maar wel mooi, schattig? '
<3
Mijn meiden houden van Italië, ze spelen graag buiten, ook al worden de nachten wat kouder. Wij houden van buiten.
Met de kippen gaat ook alles goed, ik heb 3 vrouwkes die elke dag eitjes leggen. We hebben dus veel eitjes elke dag om weg te geven en zelf te eten.
Mikael is vaak weg en dan doen de meisjes en ik alle vrouwen dingen, popcorn, films, lang in bad, onze nagels doen en stiekem gaan shoppen!
Ik ben begonnen met breien, hooray! Alleen wanneer het echt gaat, soms doet het zelf nog te veel pijn. Ik heb hoop dat volgend jaar veel beter gaat zijn.
Liefde
Ik was op weg met de meiden. Arianna zei me dat ze wou vertellen over haar vriendje. En zo begonnen alle 3 de meiden te vertellen over haar liefjes.
Arianna's lief zijn naam is Marco, hij zit in hun class. Hij weet alleen nog niet dat hij haar lief is, want dat vertelt ze hem pas over enkele jaren. Alice zei me toen dat ook zij met Marco wou trouwen, en toen ik haar zei dat ze niet beide kunnen trouwen met dezelfde jongen zei ze dat ze dan maar geen liefje wilt. Melina heeft geen liefje, maar een jongen in haar klas Giovanni zegt haat altijd dat ze "heet' is. Ik antwoordde 'Heb je hem gezegd dat hij jou niet heet mag noemen maar wel mooi, schattig? '
<3
Mijn meiden houden van Italië, ze spelen graag buiten, ook al worden de nachten wat kouder. Wij houden van buiten.
Met de kippen gaat ook alles goed, ik heb 3 vrouwkes die elke dag eitjes leggen. We hebben dus veel eitjes elke dag om weg te geven en zelf te eten.
Mikael is vaak weg en dan doen de meisjes en ik alle vrouwen dingen, popcorn, films, lang in bad, onze nagels doen en stiekem gaan shoppen!
Ik ben begonnen met breien, hooray! Alleen wanneer het echt gaat, soms doet het zelf nog te veel pijn. Ik heb hoop dat volgend jaar veel beter gaat zijn.
Vallen de vogels uit de lucht of lijkt het maar?
De dokter deze week was echt stom. De eerste dokter zat ik bijna 2 uur te wachten. Ik kreeg een nieuwe echo. Gewoon om te controleren dat alles oke was. Ik moest heel veel water drinken en dan vergaten ze me gewoon in de wachtzaal. Tot een vrouw ontdekte dat ik daar nog zat en dat ze me zo snel mogelijk zouden helpen nu. Ik had al dat water gedronken. Komt die gemene vrouw terug en zegt ze dat ik nog niet voldoende water had gedronken voor de test. Ik heb haar dan ook gezegd dat ze gewoon een bitch was en dat ik niet meer door haar behandeld wou worden. Nog ééns een half uur later kwam er dan eindelijk een andere verpleegster die me zou gaan helpen. Ik was kwaad en had al tranen gelaten..
De nieuwe vrouw maakte rare gezichten tijdens de test, ze kuchtte en hoestte. Dat maakte me echt doodsbang.' Ik heb het laatste jaar in een ziekenhuis doorgebracht, en jouw geluiden maken me nerveus.' Ze zei me dat ze een perfectionist was en dat ze gewoon niet de juiste foto's kon maken. Dat kalmeerde me alles behalve. Ze was vriendelijk, dus bleef ik ook lief. Toen ik de ruimte verliet zei ze met medelijden in mijn ogen, veel geluk met je resultaten. En dan mag je niet bang worden? Ik stapte in mijn auto, ik kreeg een paniek aanval. De dag was lang en vreselijk en dan zegt ze mij veel geluk...
Ik huilde de hele weg naar huis, vertelde M. alles en samen weende we een stuk in de nacht. Is dit nu ons leven? Een scan, en dan hopen voor het beste.
De volgende ochtend om 9.30 ging mijn telefoon Dr. D, mijn gyno belde me. Mijn resultaten waren binnen en ze wouden me spreken om 11.30. Nee dat kan niet, ik heb Halloween plannen gemaakt met mijn kinderen. Ik kom wel later. Ik legde af en viel neer op de grond. Is het weer zo ver?
Ik wist dat ik niet tot maandag zou kunnnen wachten dus belde ik zelf terug, en om 2 uur zou ik langs mogen gaan. Ik probeerde kalm te blijven toen ik M. Belde , maar hij ontdekte mijn stress. Hij kwam meteen naar huis. De dokter zei me dat ik een MRI moest ondergaan. Mijn hart viel er uit, ik kon niet ademenen, kon niet meer denken.
Ze zeiden me dat het een andere soort was, maar door mijn kanker moesten ze snel denken en onderzoeken. De dokter zei me bij aankomst dat ze zich geen zorgen maakt en dat het waarschijnlijk allemaal niets is. ze deed een nieuwe test (kanker test) om te kijken wat mijn levels zijn. Deze krijgen we vrijdag weer.Als het goed is is het geen kanker. Als het toch groeit, dan groeit het snel en dan maakt me heel bang.
Ik ben zo boos op het leven, ik ben bang van alles. Ik ben nog zo geweest als vandaag. Ik kijk naar mijn meisjes en bedenkt 'Neen, ik kan hen niet verlaten.'
Bang zijn om te sterven is een angst die altijd weer keert in mijn hoofd.
VRIJDAG 31 oktober!
Vrijdag kwam en ging voorbij. De dokter belde me. Een number in 1000 is eng, een nummer in de 100 is een wees-bang-zone en onder 35 is normaal. Mijn nummer was 16! De testen waren dus positief. Vandaag ging ik opnieuw binnen voor een Mri. En dan zal ik nog een echo krijgen op het einde van de maand. Als de massa is gekrompen, dan zou het van zichzelf weg gaan. Wordt het groter, wordt het verwijderd. Ik voel me beter, nog steeds bang, maar ik denk dat dat het leven is na kanker, je bent bang van alles. Ik ben boos dat dit ons leven is. Scans, opletten, wachten en hopen dat alles wel weer voorbij gaat. Meeste van mijn 'kanker' vrienden hier in Firenze nemen anti-depressiva en dat wil ik niet.. Toch ga ik het bespreken met mijn dokter..
De nieuwe vrouw maakte rare gezichten tijdens de test, ze kuchtte en hoestte. Dat maakte me echt doodsbang.' Ik heb het laatste jaar in een ziekenhuis doorgebracht, en jouw geluiden maken me nerveus.' Ze zei me dat ze een perfectionist was en dat ze gewoon niet de juiste foto's kon maken. Dat kalmeerde me alles behalve. Ze was vriendelijk, dus bleef ik ook lief. Toen ik de ruimte verliet zei ze met medelijden in mijn ogen, veel geluk met je resultaten. En dan mag je niet bang worden? Ik stapte in mijn auto, ik kreeg een paniek aanval. De dag was lang en vreselijk en dan zegt ze mij veel geluk...
Ik huilde de hele weg naar huis, vertelde M. alles en samen weende we een stuk in de nacht. Is dit nu ons leven? Een scan, en dan hopen voor het beste.
De volgende ochtend om 9.30 ging mijn telefoon Dr. D, mijn gyno belde me. Mijn resultaten waren binnen en ze wouden me spreken om 11.30. Nee dat kan niet, ik heb Halloween plannen gemaakt met mijn kinderen. Ik kom wel later. Ik legde af en viel neer op de grond. Is het weer zo ver?
Ik wist dat ik niet tot maandag zou kunnnen wachten dus belde ik zelf terug, en om 2 uur zou ik langs mogen gaan. Ik probeerde kalm te blijven toen ik M. Belde , maar hij ontdekte mijn stress. Hij kwam meteen naar huis. De dokter zei me dat ik een MRI moest ondergaan. Mijn hart viel er uit, ik kon niet ademenen, kon niet meer denken.
Ze zeiden me dat het een andere soort was, maar door mijn kanker moesten ze snel denken en onderzoeken. De dokter zei me bij aankomst dat ze zich geen zorgen maakt en dat het waarschijnlijk allemaal niets is. ze deed een nieuwe test (kanker test) om te kijken wat mijn levels zijn. Deze krijgen we vrijdag weer.Als het goed is is het geen kanker. Als het toch groeit, dan groeit het snel en dan maakt me heel bang.
Ik ben zo boos op het leven, ik ben bang van alles. Ik ben nog zo geweest als vandaag. Ik kijk naar mijn meisjes en bedenkt 'Neen, ik kan hen niet verlaten.'
Bang zijn om te sterven is een angst die altijd weer keert in mijn hoofd.
VRIJDAG 31 oktober!
Vrijdag kwam en ging voorbij. De dokter belde me. Een number in 1000 is eng, een nummer in de 100 is een wees-bang-zone en onder 35 is normaal. Mijn nummer was 16! De testen waren dus positief. Vandaag ging ik opnieuw binnen voor een Mri. En dan zal ik nog een echo krijgen op het einde van de maand. Als de massa is gekrompen, dan zou het van zichzelf weg gaan. Wordt het groter, wordt het verwijderd. Ik voel me beter, nog steeds bang, maar ik denk dat dat het leven is na kanker, je bent bang van alles. Ik ben boos dat dit ons leven is. Scans, opletten, wachten en hopen dat alles wel weer voorbij gaat. Meeste van mijn 'kanker' vrienden hier in Firenze nemen anti-depressiva en dat wil ik niet.. Toch ga ik het bespreken met mijn dokter..
Een nieuwe update
Ik ben weer terug met een nieuwe update. Bedankt aan iedereen die de tijd neemt om mij te vragen hoe het gaat. Ik vecht nog steeds mijn gevecht uit.
Het liedje hier boven was mijn boodschap aan mijzelf de laatste dagen.
Het liedje hier boven was mijn boodschap aan mijzelf de laatste dagen.
Ik heb slecht geslapen de laatste dagen dus ik denk vaak na. Soms is het goed om stil te staan bij alles, andere dagen is het zo eng.
Ik bedacht me dat ik een sjaal of muts draag voor anderen. Niet voor mijzelf. Thuis loop ik kaal rond en schaam ik mij niet. Toch verberg ik alles voor zij die mij zien. Ik heb de laatste haren afgeschoren die nog op mijn hoofd aanwezig waren.
Alice houd van mijn kale hoofd. Ze wil er heel de tijd op wrijven. Arianna vroeg me of ik mijn haar mis. Ja lieve meid, ik mis het!
En Melina stelt me elke avond de zelfde vragen. ' Waarom groeit het in jou mama?', ' ga je dood mama? ', ' gaat het nog terug komen?', ' hoe ziet zo een kanker er uit? ' En ik antwoorde haar ' Wordt volwassen en ga studeren en zorg dat je alle antwoorden vind. Ik weet het, het is een gemeen antwoord. Maar dat duid op mijn machteloos heid. Ik weet niet wat er komen zal of waarom....
Elke keer ze vraagt " Mama ga je dood? " Dan trek ik haar naar mij toe en ik wurg haar bijna. Ik zie mijn meisje zo graag dat ik niet wil dood gaan.
Helaas kan je het niet mooier laten klinken dat het is. Melina zit op school, kinderen maken haar bang en ze hoort ook meer van anderen. Ik wou dat ik hen kon afsluiten van de wereld voor een tijd. Ik probeer hen zo veel mogelijk te beantwoorden wat ze wil weten. Maar het is zwaar.
Langzaam aan gebruik ik de kanker kaart meer. Als mensen zagen of mij slecht doen voelen antwoord ik " sorry ik heb kanker ". Ik hoop dat ze het mij ooit vergeven, maar ik heb dus echt kanker. Het spijt me voor ziek te worden.
Als laatste wil ik vragen om te denken aan mijn lieve zus die een operatie heeft ondergaan en momenteel nog niet veel beter voelt. dus duimen maar.
Op naar een nieuwe reeks chemo, nog een beetje te gaan..
Het einde is in zicht. hoop ik.
Het einde is in zicht. hoop ik.
Chemo 5
Ik heb nog niet geschreven over de laatse sessie van de chemo. Ik was te bang om er over te schrijven. Mijn dokter vertelde me dat mijn test onrustwekkend was. Ik moest niet bang zijn want ik moest langs gaan voor een CT-scan. Het kon niets zijn, het kon mijn lever zijn of mijn nieren. Of de kanker kon verspreid zijn over heel mijn lichaam. De chemo werkt misschien niet. Het bracht alle angst weer terug. De angst voor de kanker komt terug en dat wil ik niet... Die angst.. je kent het wel?
De chemo was niet slecht. Ik voelde me minder ziek, maar mijn lichaam was ziek en zwak en wou niet geloven dat het voorbij was. Ik voelde me beter dus ik dacht niet aan de scans. Het voelt oed om mij niet dood te voelen. Je voelt je doorheen chemo heel de tijd of je dood gaat of je dood bent. Dus als ik zeg ik voel me best goed had ik gewoon het gevoel dat ik voor één keer niet dood ging..
Ergens voelde ik dat het niet terug komt en niet verspreid is. Toch zit het in mijn hoofd. Het zit ook in Michael's hoofd. Hij was bang en nerveus zoals mij. Het voelde als een eeuwigheid die periode. Mensen posten op Facebook posten hun verhaal of hoe slecht het gaat. En ik en Michael vertelde niemand omdat we het voor ons wouden houden. Het heeft geen nut om mensen te vertellen hoe het gaat als je geen zekerheid hebt. Ik was bang dat de kinderen zonder mij moeten opgroeien. Je hoopt dat uw man geen nieuwe vrouw moet gaan zoeken.
Ik voel me terug dood nu. Ik kreeg er nog koorts bij. Maandag begon ik aan chemo 6 en de resultaten van de scan zullen binnekort langs komen. We doen alsof we zeker zijn dat alles wel goed is. Ik wacht in spanning af en nu krijg ik geen chemo door de griep. Stomme griep. Michael overtuigt me steeds dat de dokters weten wat ze doen dus dat ik gewoon moet volhouden. Volgende week start ik opnieuw chemo en dan nog eens twee weken te gaan. Tussendoor resultaten..
Hopen op het beste...
Yeslia.
De chemo was niet slecht. Ik voelde me minder ziek, maar mijn lichaam was ziek en zwak en wou niet geloven dat het voorbij was. Ik voelde me beter dus ik dacht niet aan de scans. Het voelt oed om mij niet dood te voelen. Je voelt je doorheen chemo heel de tijd of je dood gaat of je dood bent. Dus als ik zeg ik voel me best goed had ik gewoon het gevoel dat ik voor één keer niet dood ging..
Ergens voelde ik dat het niet terug komt en niet verspreid is. Toch zit het in mijn hoofd. Het zit ook in Michael's hoofd. Hij was bang en nerveus zoals mij. Het voelde als een eeuwigheid die periode. Mensen posten op Facebook posten hun verhaal of hoe slecht het gaat. En ik en Michael vertelde niemand omdat we het voor ons wouden houden. Het heeft geen nut om mensen te vertellen hoe het gaat als je geen zekerheid hebt. Ik was bang dat de kinderen zonder mij moeten opgroeien. Je hoopt dat uw man geen nieuwe vrouw moet gaan zoeken.
Ik voel me terug dood nu. Ik kreeg er nog koorts bij. Maandag begon ik aan chemo 6 en de resultaten van de scan zullen binnekort langs komen. We doen alsof we zeker zijn dat alles wel goed is. Ik wacht in spanning af en nu krijg ik geen chemo door de griep. Stomme griep. Michael overtuigt me steeds dat de dokters weten wat ze doen dus dat ik gewoon moet volhouden. Volgende week start ik opnieuw chemo en dan nog eens twee weken te gaan. Tussendoor resultaten..
Hopen op het beste...
Yeslia.
Dingen die ik leerde door kanker..
Hier vind je de dingen die ik deze week heb geleerd en ook enkele van mijn random gedachten doorheen deze kanker periode.
- Ik ben echt mensen anders gaan bekijken. Ik heb lief in mijn leven. Het leven is te kort om boos te zijn over de stomme dingen en je weet gewoon dat liefde belangrijker is dan iemand missen of op iemand boos zijn
- Mijn favoriete geluid is om de meisjes vrolijk te horen spelen.
- Ik gebruik de kanker-kaart bijna nooit en soms voel ik mij alsof anderen rondom mij dat wel doen. " Ik kan niet, ik heb kanker ".
- Ik begrijp dat aandacht voor borstkanker belangrijk is maar sommige plannen gaan er over en snap ik niet. Minder reclame en drama. Meer aandacht!
- Michael zei me: " Yesi,Je kan een model zijn voor chemopatienten. Je ziet er echt goed uit. " of een andere " Als je de kanker kaart wil gebruiken, vandaag is de dag "(elke dag dus wil hij alles overnemen). en al laatste " Als je uw hoofd bruin maakt dan moet je geen sjaal dragen ".(ja dat is een compliment)
- Mijn nickname is chemo hottie voor Michael.
- Ik verloor enkele van mijn wimpers en dat doet pijn.
- Nog 4 behandelingen, soms klinkt het jeej bijna gedaan. Andere momenten klinkt het als de hel.
- Liefde is een mooi gebaar. Je leert elkaar beter kennen. Michael is echt mijn rots in de branding. Hij kookt voor de meisjes, komt naar huis als ik ziek ben. Hij knuffelt en kust me. Hij zorgt voor mij.
- Ik voel mij een vreselijke moeder. De meisjes komen thuis van school en ik doe niets anders dan doen alsof ik luister naar Melina's lange praat over school.
- Ik voel me schuldig dat de meisjes nu naar een Italiaanse school moeten gaan terwijl ik hen eerst volledig Vlaams opgevoed heb. (ze spreken wel italiaans).
- Ik voel mij nooit goed. Goed is geen optie, misselijk of net acceptabel
- Ik mis mijn mooie huid.
- Ik mis mijn haar.
- Ik hou van de nieuwe mensen die ik heb leren kennen. Op begin wou ik zo veel mogelijk afstand houden van zij die ook kanker hebben. Nu ben ik de persoon die luistert en vraagt in de wachtzaal " Wat is uw verhaal?
- Ik hou van de hulp die ik krijg maar ik kan niet wachten tot ik ze niet meer nodig heb
Chemo is een hel
En we gaan verder.. chemo is begonnen ik ben een wrak. Ik heb maar twee goede dagen gehad in de voorbije periode. Ik ben er allesbehalve klaar voor om verder te gaan met een nieuwe lading gif..
Je niet goed voelen bepaalt je mood. Ik ben echt klaar met dit alles en ik wil me niet langer slecht voelen. Ik ben het beu. Sinds ik de diagnose kanker kreeg hoor ik steeds meer verhalen van mensen die kanker hebben. Ik weet niet of het nu aan mij ligt of er echt gewoon meer mensen kanker krijgen. Ik voel de liefde van vele mensen. Ik hou niet van in de aandacht te staan of hulp te krijgen. Het is dus hard om de hulp te aanvaarden. Toch kon ik niet anders de voorbije maand. Mijn zus Clara-Alice nam de zorg over van mijn dochters. de ouders van Michael kwamen langs en zorgde ook enkele dagen voor hen. Dus een dikke bedankt aan mijn ouders en schoonouders. Ook hebben verschillende mensen geld ingezameld voor mijn behandeling, ik weet dat ze het niet lezen maar Grazie per tutto! Het is geweldig dat jullie er allemaal zijn, maar wees er ook voor anderen.
Ik wil gewoon mijn normaal leven terug, geen mensen die naar mij kijken. Ik wil energie om een gesprek te voeren met jullie allemaal. Ik wil opstaan zonder misselijk te worden. Ik wil kuisen zonder dat het heel de dag duurt. En ik wil eten, niets is lekker, niets smaakt zelf maar naar eten. Ik dacht op begin oh leuk dan verliezen we wat gewicht, maar nu wil ik gewoon eten
Ik heb eindelijk alles durven uiten naar mijn man. Ik vertelde hem mijn angsten, en ik zei hem hoe veel ik van hem hou. We huilden beide uren lang maar het deed goed hem te vertrouwen. Ik zei hem dat alles mis blijft gaan. Alles goed moet komen, hij zal voor de meisjes zorgen, hij zal ze doen opgroeien tot prachtige Italiaanse/Vlaamse vrouwen die harten breken. En moest ik er niet meer zijn wil ik dat hij iemand zoekt van wie hij kan houden. Maar niet in ons huis en zeker niet in ons bed. Hij riep dat ik moest zwijgen en we bleven huilen. We beseffen toch beide dat de kans bestaat dat het leven vroeger stopt dan dat ik zou willen.
Ik denk niet dat ik nu al dood ga gaan, maar kanker is een venijn en het kan altijd gebeuren. Ik ben doodsbang en het zit in mijn hoofd. Ik wil zeker zijn dat als mijn tijd gekomen is dat Michael verder gaat met de kinderen en goed voor hen zorgt.
Melina verloor haar tand en dat is toch een beetje goed nieuws denk ik dan.
De meisje doen het goed, ze zijn gewend aan het Italiaanse leven en denk zelf dat ze het hier leuker vinden dan thuis. We zullen wel zien hoe het allemaal verder gaat.
Je niet goed voelen bepaalt je mood. Ik ben echt klaar met dit alles en ik wil me niet langer slecht voelen. Ik ben het beu. Sinds ik de diagnose kanker kreeg hoor ik steeds meer verhalen van mensen die kanker hebben. Ik weet niet of het nu aan mij ligt of er echt gewoon meer mensen kanker krijgen. Ik voel de liefde van vele mensen. Ik hou niet van in de aandacht te staan of hulp te krijgen. Het is dus hard om de hulp te aanvaarden. Toch kon ik niet anders de voorbije maand. Mijn zus Clara-Alice nam de zorg over van mijn dochters. de ouders van Michael kwamen langs en zorgde ook enkele dagen voor hen. Dus een dikke bedankt aan mijn ouders en schoonouders. Ook hebben verschillende mensen geld ingezameld voor mijn behandeling, ik weet dat ze het niet lezen maar Grazie per tutto! Het is geweldig dat jullie er allemaal zijn, maar wees er ook voor anderen.
Ik wil gewoon mijn normaal leven terug, geen mensen die naar mij kijken. Ik wil energie om een gesprek te voeren met jullie allemaal. Ik wil opstaan zonder misselijk te worden. Ik wil kuisen zonder dat het heel de dag duurt. En ik wil eten, niets is lekker, niets smaakt zelf maar naar eten. Ik dacht op begin oh leuk dan verliezen we wat gewicht, maar nu wil ik gewoon eten
Ik heb eindelijk alles durven uiten naar mijn man. Ik vertelde hem mijn angsten, en ik zei hem hoe veel ik van hem hou. We huilden beide uren lang maar het deed goed hem te vertrouwen. Ik zei hem dat alles mis blijft gaan. Alles goed moet komen, hij zal voor de meisjes zorgen, hij zal ze doen opgroeien tot prachtige Italiaanse/Vlaamse vrouwen die harten breken. En moest ik er niet meer zijn wil ik dat hij iemand zoekt van wie hij kan houden. Maar niet in ons huis en zeker niet in ons bed. Hij riep dat ik moest zwijgen en we bleven huilen. We beseffen toch beide dat de kans bestaat dat het leven vroeger stopt dan dat ik zou willen.
Ik denk niet dat ik nu al dood ga gaan, maar kanker is een venijn en het kan altijd gebeuren. Ik ben doodsbang en het zit in mijn hoofd. Ik wil zeker zijn dat als mijn tijd gekomen is dat Michael verder gaat met de kinderen en goed voor hen zorgt.
De meisje doen het goed, ze zijn gewend aan het Italiaanse leven en denk zelf dat ze het hier leuker vinden dan thuis. We zullen wel zien hoe het allemaal verder gaat.
Abonneren op:
Posts (Atom)