Nu weet je dus weer wat over mij.
Vriendschapsboekje..
Een leuke tag via Elisse maar de templates zijn afkomstig van Zoë. Doe je ook mee?
Na de operatie...
14 Januari.
De operatie is achter de rug. Sinds de 14de ben ik weer thuis. En het voelt heel goed om terug thuis te zijn. Het enige goede aan het ziekenhuis was de pijnstillende middelen die de pijn even weg namen zodat ik kon rusten.
De verpleegsters waren gemeen, ik voelde mij zeker niet op mijn gemak in het ziekenhuis, ik heb dan ook besloten dat ik de behandeling in een andere ziekenhuis verder zet..
Ik heb erg veel pijn. De ergste pijn zit onder mijn oksels waar de dokter lymfeklieren wegnam. Het is een pijn dat ik nooit meer wil hebben..
De dagen dat ik in het ziekenhuis was kreeg ik meerde infussen waardoor mijn hand nu enorm opgezwollen staat. Ik lijk wel een speldenkussen.
Mijn bloeddruk was enorm laag dus ik kreeg verschillende dingen toegediend, de operatie ging gelukkig vlot en daar zijn we blij om.
Emotioneel voel ik me vrij goed. Het voelt alsof een stuk van de kanker toch al uit mijn lichaam is en ik daar afscheid van kan nemen. En dat maakt het waard om zo veel pijn te lijden. Ik weiger om mezelf te bekijken in een spiegel, ik ben er niet klaar voor, ik zie de verbanden en de wonden en dat is al erg genoeg.
Ik heb vier afvoerkanalen, twee aan elke kant. Michael is mijn verpleger en mijn liefde voor hem wordt met de dag sterker. Hij maakt me een beetje gek omdat ik niets zelf mag doen, maar hij doet het met liefde en daar zouden veel vrouwen geld voor geven :) Ik ben dankbaar voor mijn lieve man.
En nog goed nieuws, misschien een beetje te veel informatie maar toch zeg ik het.
Ze hebben mijn tepels kunnen redden. Er zijn nog veel wonden en litttekens, maar op een dag zal ik toch een schone borst hebben.
Was het dit allemaal waard?
Neen, zelfs geen klein beetje.
Maar het gebeurd en daar kan ik niet van onder.
Ik heb veel mensen die gebaren willen doen maar ik kan het niet aan. Hoe erg onsociaal het is van mij. Maar elk klein teken van liefde of steun aan de kanker maakt mij bang en doet me inzien dat ik ziek ben. Ik wil gewoon zoveel mogelijk mijn gewoon leven blijven hebben en niet heel de tijd denken dat ik ziek ben.
Met die bedoeling zal ik facebook even mijden en mijn telefoon uit zetten.
Op die manier heb ik tijd voor mezelf en mijn familie.
Ik ben dankbaar voor de steun, maar er zullen nog mensen mij begrijpen hoop ik dat het soms allemaal te veel is. Ik blijf gewoon Yesliana Lucanti!
Een quote om te huilen van mijn oudste dochter:
" Mama, je bent dan wel ziek nu, maar ik weet dat jij beter wordt, ik heb dat gevraagd aan die meneer boven. "
De operatie is achter de rug. Sinds de 14de ben ik weer thuis. En het voelt heel goed om terug thuis te zijn. Het enige goede aan het ziekenhuis was de pijnstillende middelen die de pijn even weg namen zodat ik kon rusten.
De verpleegsters waren gemeen, ik voelde mij zeker niet op mijn gemak in het ziekenhuis, ik heb dan ook besloten dat ik de behandeling in een andere ziekenhuis verder zet..
Ik heb erg veel pijn. De ergste pijn zit onder mijn oksels waar de dokter lymfeklieren wegnam. Het is een pijn dat ik nooit meer wil hebben..
De dagen dat ik in het ziekenhuis was kreeg ik meerde infussen waardoor mijn hand nu enorm opgezwollen staat. Ik lijk wel een speldenkussen.
Mijn bloeddruk was enorm laag dus ik kreeg verschillende dingen toegediend, de operatie ging gelukkig vlot en daar zijn we blij om.
Emotioneel voel ik me vrij goed. Het voelt alsof een stuk van de kanker toch al uit mijn lichaam is en ik daar afscheid van kan nemen. En dat maakt het waard om zo veel pijn te lijden. Ik weiger om mezelf te bekijken in een spiegel, ik ben er niet klaar voor, ik zie de verbanden en de wonden en dat is al erg genoeg.
Ik heb vier afvoerkanalen, twee aan elke kant. Michael is mijn verpleger en mijn liefde voor hem wordt met de dag sterker. Hij maakt me een beetje gek omdat ik niets zelf mag doen, maar hij doet het met liefde en daar zouden veel vrouwen geld voor geven :) Ik ben dankbaar voor mijn lieve man.
En nog goed nieuws, misschien een beetje te veel informatie maar toch zeg ik het.
Ze hebben mijn tepels kunnen redden. Er zijn nog veel wonden en litttekens, maar op een dag zal ik toch een schone borst hebben.
Was het dit allemaal waard?
Neen, zelfs geen klein beetje.
Maar het gebeurd en daar kan ik niet van onder.
Ik heb veel mensen die gebaren willen doen maar ik kan het niet aan. Hoe erg onsociaal het is van mij. Maar elk klein teken van liefde of steun aan de kanker maakt mij bang en doet me inzien dat ik ziek ben. Ik wil gewoon zoveel mogelijk mijn gewoon leven blijven hebben en niet heel de tijd denken dat ik ziek ben.
Met die bedoeling zal ik facebook even mijden en mijn telefoon uit zetten.
Op die manier heb ik tijd voor mezelf en mijn familie.
Ik ben dankbaar voor de steun, maar er zullen nog mensen mij begrijpen hoop ik dat het soms allemaal te veel is. Ik blijf gewoon Yesliana Lucanti!
Een quote om te huilen van mijn oudste dochter:
" Mama, je bent dan wel ziek nu, maar ik weet dat jij beter wordt, ik heb dat gevraagd aan die meneer boven. "
Vaarwel haar...
De laatste dagen zijn erg zwaar geweest en daarom ga ik niet te veel schrijven vandaag. Ik slaap enorm slecht en mijn eetlust is volledig weg.
Elk jaar maak ik mijn voornemens voor het nieuwe jaar. Dit jaar niet. Dit jaar staat in het teken van genezen. Al wil ik meer foto's nemen zodat mijn kinderen nog weten wie ik ben, zodat ze weten hoe ik er uit zag en dat ze leren van de strijd.
Een fout die ik maakte is googlen naar mensen die hetzelfde meemaken. Want de meeste verhalen eindigen goed maar er zitten ook enkele slechte tussen. Ik heb dus al spijt van mijn google avontuur. Ik hoop dat alles goed komt..
De laatste keer heb ik mijn lange haren gewassen. De laatste keer voelde ik mijn natte haren op mijn rug. Strelend terwijl ik ze uitwas. Voor een lange tijd zal ik mijn lokken niet meer zien. Ik heb afscheid genomen van het meest vrouwelijke in mijn leven. Mijn lange lokken. Vaarwel haar, tot gauw.
Ik was bang om met mijn nieuwe haren naar Michael te gaan en hem te tonen hoe ik er nu uit zie. Wat als zijn liefde verdwijnt? Maar hij vond het heel mooi en ik ben eigenlijk ook nog tevreden.
Een tijd geleden stierf een van mijn grootouders aan deze ziekte en mijn oma had haar toen een deken gemaakt dat ze helaas nooit gezien heeft. Nu gaf ze het aan mij en ergens deed het mij pijn om te weten dat ik de persoon ben aan wie ze het moet geven maar het is nu zo.
De dokter belde me en vroeg me of ik de operatie op 25 jan. kan doen. Ik werd bang en riep nee. Maar vroeg hem of het vroeger kan. Ik ben het wachten beu.
8 Jan.
Er is nieuws.. De operatie zal morgen gebeuren. Ik ben doodzeuwachtig en weet totaal niet wat verwachten. Ik zal dus niet bloggen tot ik mij weer mens voel.
De woede is vervangen door verdriet en angst.
Veel liefs, Yeslia
Elk jaar maak ik mijn voornemens voor het nieuwe jaar. Dit jaar niet. Dit jaar staat in het teken van genezen. Al wil ik meer foto's nemen zodat mijn kinderen nog weten wie ik ben, zodat ze weten hoe ik er uit zag en dat ze leren van de strijd.
Een fout die ik maakte is googlen naar mensen die hetzelfde meemaken. Want de meeste verhalen eindigen goed maar er zitten ook enkele slechte tussen. Ik heb dus al spijt van mijn google avontuur. Ik hoop dat alles goed komt..
De laatste keer heb ik mijn lange haren gewassen. De laatste keer voelde ik mijn natte haren op mijn rug. Strelend terwijl ik ze uitwas. Voor een lange tijd zal ik mijn lokken niet meer zien. Ik heb afscheid genomen van het meest vrouwelijke in mijn leven. Mijn lange lokken. Vaarwel haar, tot gauw.
Ik was bang om met mijn nieuwe haren naar Michael te gaan en hem te tonen hoe ik er nu uit zie. Wat als zijn liefde verdwijnt? Maar hij vond het heel mooi en ik ben eigenlijk ook nog tevreden.
8 Jan.
Er is nieuws.. De operatie zal morgen gebeuren. Ik ben doodzeuwachtig en weet totaal niet wat verwachten. Ik zal dus niet bloggen tot ik mij weer mens voel.
De woede is vervangen door verdriet en angst.
Veel liefs, Yeslia
gedachten...
1-1
Het is een nieuw jaar. Het voorbije jaar was niet goed, maar ook niet slecht.Ik ben dan ook bang dat dit jaar zo slecht gaat starten, maar ik hoop dat het dan beter eindigt dan dat het start.
Deze week kwam Ann-Sophie langs bij ons, het was echt super om nog eens tijd door te brengen met één van mijn schoonzussen. Ze had een nieuw kapsel en zij en haar kleine lieve kiddos waren allemaal zo schattig. Het voelde geweldig om hen te zien. Jessica heeft haar ook geknipt. Mijn mama knipte haar haar . En dat doen ze allemaal voor mij. In enkele jaren als ik terug gezond ben zal ik hen horen vertellen hoe zij hun haar voor mij hebben afgkenipt. Mijn nichten, mijn zussen, mijn mama. Om te lachen zei ik dan ook dat ze hun wenkbrauwen moet afscheren. Omdat ze niet luisterde zou het nu geweldig zijn dat ik geen chemo moet krijgen, dan kan ik gewoon lachen met hun haarknip stomitieit maar de kansen dat ik geen chemo moet krijgen zijn er gewoon niet. Een vrouw mag toch dromen?
Tot nu besefte ik eigenlijk niet dat er mensen echt geven om mijn situatie. tot vandaag toen ik een bezoek kreeg van een oude vriendin. Ze bracht het schoonste geschenk mee naar mij thuis. Een zak met dingen dat mijn behandeling makkelijker zal maken. Schattige mutsjes, lip balsem, zacht dekentje,....Samen lagen we te wenen op mijn zetel. En ik brabbelde in het Nederlands maar dat verstond ze niet. Ik was nog nooit zo blij. Omdat ik weet dat ze dit vertaalt met google :) Bedankt!
En in stomme harde tijden als zijn er dingen die het dragelijker maken.
Je zussen, familie, nichten en moeder die hun haar knippen.
Je schoonbroer en man die roos dragen voor de aandacht.
Vrienden die je smsen/bellen en bezig houden.
Schoolvrienden die je eten brengen.
Een vriendin die 4uur in de auto zat om mij iets te brengen.
en zo veel meer.
2-1
Toen ik vanmorgen mijn haar deed brak ik in stukken. Waarom is mijn haar toch zo belangrijk voor mij? Maandag knip ik het en het gaat vreselijk zijn voor mij.
Ik ben veel te jong vind ik nog steeds. Maar helaas gebeurt het wel met mij.
3-1
Michael maakte me wakker deze ochtend met vreselijke hoofdpijn. Ik vertelde hem dat hij ziek aan het worden is. Maar hij reageerde simpel dat we een afspraak hadden bij de dokter. Het bezoek ging vrij goed. De dokter vertelde me dat ze ging proberen om mijn tepels en dat mijn operatie snel gepland zal zijn. Woensdag weet ik dan wanneer ik de operatie ga ondergaan. Praten met de dokter doet mijn nadenken en stiekem wil ik gewoon mijn genetische test terug voor mijn meisjes.
Michael zei tot nu toe het woord kanker of chemo niet. Tot vandaag. Het was niet groots maar het betekent dat hij stopt met de ontkenning. We genoten van een dag samen, aten sushi omdat ik afscheid moet nemen van sushi tijdens de chemo.
4-1
Het is nu een maand sinds ons leven veranderde door het nieuws. Het voelt al veel langer dan een maand. Ik dacht dat ik na een maand toch verder zou staan.
Ik weet ook wel dat niet alles in een nacht gebeurd maar toch ik ben het beu om te wachten. Ik eet niet, ik slaap niet, ik ben gestresseerd en deprissief.
Ik voel alsof ik op een achtbaan zit. Ik ben oke, nee ik wil wenen. Vandaag kan ik lachen. neen ik wil je slagen.
Nog steeds ben ik aan het ontkennen. Ik blijf denken dat mijn haar knippen misschien stom is. Stel dat ik toch geen chemo moet krijgen. Dan is mijn haar weg. Misschien waren de resultaten bedoeld voor een ander persoon.
Ik vroeg Michael of hij denkt dat er een reden is dat dit gebeurd. Ik probeer te geloven dat het gebeurd met een reden en dat er iets goed uit verder komt.
Maar het is hard.
Wanneer ik erg moe word komen al die slechte gedachten in mijn hoofd.
" wat als het terug komt? of nooit weg gaat? " Maar de ergste gedachten, wat gaan mijn kinderen denken als ze mij ziek zien? Dan komen de paniekaanvallen en kan ik niet meer stoppen met panikeren.
Dit jaar wordt een hard jaar, maar ik weet dat als alles voorbij ik beter ga zijn. Dat hoop uik teminste. Ik zal mijn kinderen zien opgroeien tot prachtige zelfzekere dames. Ik wil mijn kleinkinderen zien, mijn kinderen zien trouwen. En om oud te worden met michael. Wie zou anders ons josie knuffelen en achter aan haar lopen in de sneeuw terwijl de kinderen " woef " roepen? Wie gaat hen helpen doorheen de jaren waar ze huilen omdat hun hart gebroken werd?Wie zou er anders voor zorgen dat Michael geen pizza eet als ontbijt? Ik moet hier zijn voor hun.
Dus dat zal ik zijn. Ik zal vechten, en ik ben heel koppig lieve kanker, vergeet dat niet! Ik hoop dat december goed zal zijn en dat het dan allemaal voorbij is.
Tot dan hou ik mijn vast aan dit gedicht.
Surrender to what is.
Let go of what was.
Have faith in what will be.
Het is een nieuw jaar. Het voorbije jaar was niet goed, maar ook niet slecht.Ik ben dan ook bang dat dit jaar zo slecht gaat starten, maar ik hoop dat het dan beter eindigt dan dat het start.
Deze week kwam Ann-Sophie langs bij ons, het was echt super om nog eens tijd door te brengen met één van mijn schoonzussen. Ze had een nieuw kapsel en zij en haar kleine lieve kiddos waren allemaal zo schattig. Het voelde geweldig om hen te zien. Jessica heeft haar ook geknipt. Mijn mama knipte haar haar . En dat doen ze allemaal voor mij. In enkele jaren als ik terug gezond ben zal ik hen horen vertellen hoe zij hun haar voor mij hebben afgkenipt. Mijn nichten, mijn zussen, mijn mama. Om te lachen zei ik dan ook dat ze hun wenkbrauwen moet afscheren. Omdat ze niet luisterde zou het nu geweldig zijn dat ik geen chemo moet krijgen, dan kan ik gewoon lachen met hun haarknip stomitieit maar de kansen dat ik geen chemo moet krijgen zijn er gewoon niet. Een vrouw mag toch dromen?
Tot nu besefte ik eigenlijk niet dat er mensen echt geven om mijn situatie. tot vandaag toen ik een bezoek kreeg van een oude vriendin. Ze bracht het schoonste geschenk mee naar mij thuis. Een zak met dingen dat mijn behandeling makkelijker zal maken. Schattige mutsjes, lip balsem, zacht dekentje,....Samen lagen we te wenen op mijn zetel. En ik brabbelde in het Nederlands maar dat verstond ze niet. Ik was nog nooit zo blij. Omdat ik weet dat ze dit vertaalt met google :) Bedankt!
En in stomme harde tijden als zijn er dingen die het dragelijker maken.
Je zussen, familie, nichten en moeder die hun haar knippen.
Je schoonbroer en man die roos dragen voor de aandacht.
Vrienden die je smsen/bellen en bezig houden.
Schoolvrienden die je eten brengen.
Een vriendin die 4uur in de auto zat om mij iets te brengen.
en zo veel meer.
2-1
Toen ik vanmorgen mijn haar deed brak ik in stukken. Waarom is mijn haar toch zo belangrijk voor mij? Maandag knip ik het en het gaat vreselijk zijn voor mij.
Ik ben veel te jong vind ik nog steeds. Maar helaas gebeurt het wel met mij.
3-1
Michael maakte me wakker deze ochtend met vreselijke hoofdpijn. Ik vertelde hem dat hij ziek aan het worden is. Maar hij reageerde simpel dat we een afspraak hadden bij de dokter. Het bezoek ging vrij goed. De dokter vertelde me dat ze ging proberen om mijn tepels en dat mijn operatie snel gepland zal zijn. Woensdag weet ik dan wanneer ik de operatie ga ondergaan. Praten met de dokter doet mijn nadenken en stiekem wil ik gewoon mijn genetische test terug voor mijn meisjes.
Michael zei tot nu toe het woord kanker of chemo niet. Tot vandaag. Het was niet groots maar het betekent dat hij stopt met de ontkenning. We genoten van een dag samen, aten sushi omdat ik afscheid moet nemen van sushi tijdens de chemo.
4-1
Het is nu een maand sinds ons leven veranderde door het nieuws. Het voelt al veel langer dan een maand. Ik dacht dat ik na een maand toch verder zou staan.
Ik weet ook wel dat niet alles in een nacht gebeurd maar toch ik ben het beu om te wachten. Ik eet niet, ik slaap niet, ik ben gestresseerd en deprissief.
Ik voel alsof ik op een achtbaan zit. Ik ben oke, nee ik wil wenen. Vandaag kan ik lachen. neen ik wil je slagen.
Nog steeds ben ik aan het ontkennen. Ik blijf denken dat mijn haar knippen misschien stom is. Stel dat ik toch geen chemo moet krijgen. Dan is mijn haar weg. Misschien waren de resultaten bedoeld voor een ander persoon.
Ik vroeg Michael of hij denkt dat er een reden is dat dit gebeurd. Ik probeer te geloven dat het gebeurd met een reden en dat er iets goed uit verder komt.
Maar het is hard.
Wanneer ik erg moe word komen al die slechte gedachten in mijn hoofd.
" wat als het terug komt? of nooit weg gaat? " Maar de ergste gedachten, wat gaan mijn kinderen denken als ze mij ziek zien? Dan komen de paniekaanvallen en kan ik niet meer stoppen met panikeren.
Dit jaar wordt een hard jaar, maar ik weet dat als alles voorbij ik beter ga zijn. Dat hoop uik teminste. Ik zal mijn kinderen zien opgroeien tot prachtige zelfzekere dames. Ik wil mijn kleinkinderen zien, mijn kinderen zien trouwen. En om oud te worden met michael. Wie zou anders ons josie knuffelen en achter aan haar lopen in de sneeuw terwijl de kinderen " woef " roepen? Wie gaat hen helpen doorheen de jaren waar ze huilen omdat hun hart gebroken werd?Wie zou er anders voor zorgen dat Michael geen pizza eet als ontbijt? Ik moet hier zijn voor hun.
Dus dat zal ik zijn. Ik zal vechten, en ik ben heel koppig lieve kanker, vergeet dat niet! Ik hoop dat december goed zal zijn en dat het dan allemaal voorbij is.
Tot dan hou ik mijn vast aan dit gedicht.
Surrender to what is.
Let go of what was.
Have faith in what will be.
Overname
Kanker heeft officieel mijn leven overgenomen en ook mijn blog. Ik heb zoveel liefde gevoeld en steun van iederen zelf mensen die ik niet ken. Ik voel dat als ik nood heb aan een babbel ik mensen heb bij wie ik terecht kan. Het geeft me het gevoel dat ik niet alleen ben.
24 december.
Ik kan nog steeds mijn arm niet omhoog houden zonder dat het pijn doet. Mijn haar was zo vettig en vuil dat Michael me hielp om het te wassen. Toen kreeg ik twee gedachten. Eerst en vooral ga ik mijn haar knippen voor dat het vanzelf weggaat. Het tweede is dat ik doodsbang ben.
Ik voelde me beter dus ik besloot om mijn pijnstillers niet te nemen maar dat was een slecht idee.
Vandaag voel ik me dus vreselijk, en het is kerstavond en er is nog zoveel dat ik moet doen.
Ik ga het opzuigen en ik betaal er wel voor deze avond.
Ik heb besloten dat ik moet stoppen met googlen naar kanker dingen. Maar zelfs als ik het niet google zie ik het overal rondom mij verschijnen. Het nieuws vertelt me een verhaal van een vrouw die een brief schreef aan de vriendin van haar man. En dan een artikel over chemo. Ik kan het gewoon niet negeren. Helaas.
26 december.
Ik was met Michael aan het praten en hij speelde de dokter. Ik vertelde hem dat hij vanaf nu een masker moet dragen omdat ik besloten heb dat ik met hem oud wil worden. En hij keek me aan en zei " echt Yeslia? " Het maakte me blij en verdrieitg. Ik weet dat wij samen oud zullen worden, maar toch laat het onze wereld even trillen. Hij is bang en dat maakt mij verdrietig. Ik blijf me afvragen, waarom?
29 December
Ik ben erg druk geweest en het is makkelijker geworden om mijn hoofd uit te zetten. Mensen vragen me of ik me ziek voelen en daar had ik nog niet over nagedacht. Ik voel me niet anders, meer stress maar ik voel me niet echt ziek. Ik denk dat ik nog steeds hoop dat de uitslag fout is.
Ik vind het erg moeilijk om naar mezelf te kijken. Het voelt alsof mijn lichaam faalt. Ik ben zo boos op mijn borst dat ik het er zou afsnijden. Ik wil het uit mijn lichaam. Ik wil littekens dat me er doen aan denken dat het voorbij is..
Mijn favoriete emotie is woede. Het voelt veel makkelijker om boos te zijn dan te huilen, ik huil niet.
Ik ben bang dat mijn woede ooit stopt en dat het verdriet om de hoek wacht. De rekeningen komen binnen en ook al hebben we een goede verzekering. Al die kosten maken ons ons bang en stressy.
Ik ben bang.. maar ik geef niet op.
24 december.
Ik kan nog steeds mijn arm niet omhoog houden zonder dat het pijn doet. Mijn haar was zo vettig en vuil dat Michael me hielp om het te wassen. Toen kreeg ik twee gedachten. Eerst en vooral ga ik mijn haar knippen voor dat het vanzelf weggaat. Het tweede is dat ik doodsbang ben.
Ik voelde me beter dus ik besloot om mijn pijnstillers niet te nemen maar dat was een slecht idee.
Vandaag voel ik me dus vreselijk, en het is kerstavond en er is nog zoveel dat ik moet doen.
Ik ga het opzuigen en ik betaal er wel voor deze avond.
Ik heb besloten dat ik moet stoppen met googlen naar kanker dingen. Maar zelfs als ik het niet google zie ik het overal rondom mij verschijnen. Het nieuws vertelt me een verhaal van een vrouw die een brief schreef aan de vriendin van haar man. En dan een artikel over chemo. Ik kan het gewoon niet negeren. Helaas.
26 december.
Ik was met Michael aan het praten en hij speelde de dokter. Ik vertelde hem dat hij vanaf nu een masker moet dragen omdat ik besloten heb dat ik met hem oud wil worden. En hij keek me aan en zei " echt Yeslia? " Het maakte me blij en verdrieitg. Ik weet dat wij samen oud zullen worden, maar toch laat het onze wereld even trillen. Hij is bang en dat maakt mij verdrietig. Ik blijf me afvragen, waarom?
29 December
Ik ben erg druk geweest en het is makkelijker geworden om mijn hoofd uit te zetten. Mensen vragen me of ik me ziek voelen en daar had ik nog niet over nagedacht. Ik voel me niet anders, meer stress maar ik voel me niet echt ziek. Ik denk dat ik nog steeds hoop dat de uitslag fout is.
Ik vind het erg moeilijk om naar mezelf te kijken. Het voelt alsof mijn lichaam faalt. Ik ben zo boos op mijn borst dat ik het er zou afsnijden. Ik wil het uit mijn lichaam. Ik wil littekens dat me er doen aan denken dat het voorbij is..
Mijn favoriete emotie is woede. Het voelt veel makkelijker om boos te zijn dan te huilen, ik huil niet.
Ik ben bang dat mijn woede ooit stopt en dat het verdriet om de hoek wacht. De rekeningen komen binnen en ook al hebben we een goede verzekering. Al die kosten maken ons ons bang en stressy.
Ik ben bang.. maar ik geef niet op.
Kerst
Ik heb echt genoten van alweer een kerstfeest met de kinderen, mijn man en mijn familie.
Oma en opa zorgde voor het entertaintment voor de kinderen. De elf verstopte zich door het huis en de kinderen zochten hem op. Ze genoten er echt volledig van.
En dat is tot nu toe een overzicht van ons leven.
Het K-woord
Ik ben een vrij gesloten persoon. Daarom heb ik ook lang getwijfeld om er over te schrijven op mijn blog. Het voelt nu toch wel vrij goed om er aan te beginnen. Het is ook makkelijker om jullie zo op de hoogte te houden dan altijd alle vragen te moeten beantwoorden.
Een tijd terug vond ik het.. een bobbel/knobbel/hoe je ook wil noemen in mijn borst. Meteen stond ik op en liep naar Michael dat hij onmiddelijk google moest openen. Samen keken we hoe je best een borsttest bij jezelf af neemt en hoe zo een knobbel ding nu eigenlijk aanvoelt. Na beide gevoeld te hebben wisten we dat het tijd was voor de dokter...
De dokter stuurde mij meteen voor een scan, alles was in orde en ik moest gewoon 6 maand later terug komen om zeker te zijn dat het niet zo erg was. Uiteindelijk namen ze een biopsie en dat was vreselijk eng, het deed pijn en was het meest vervelende gevoel op aarde.
Een ontsteking van het borstweefsel is wat ik heb zei de dokter. Maar helaas voelde ik het nog steeds groeien en het begon meer en meer pijn te doen.In mijn hoofd zat het vieze K-woord, maar dat kon toch niet? Ik ben jong, gezond en heb drie kinderen. Neen dat gaat niet gebeuren met mij.
En daar kwamen de woorden " ik ben bang dat het niet goed is. " . Toen storte de wereld in.
3 seconde.. Ga ik dood? Wat gaat er gebeuren? mijn haar? Hoe is mijn haar? Waar is Melina? Ben ik al dood? Geen seconde stopte mijn hoofd met panikeren. Michael nam mijn hand en zei dat alles wl goed zou komen. Ik was boos. Hoe kan je dat nu zeggen?
Enkele dagen later besloten Michael en ik om samen met de kinderen naar Italië te vertrekken, thuis is nog altijd de beste plaats op dit moment. Het is vakantie voor de kinderen en de school begreep ons plotste vertrek wel. Hier zijn we dan thuis. Het nieuws verteld aan de familie. Allemaal in shock, maar ja begrijpelijk want wat zeg je aan iemand die kanker heeft? Het spijt me? Ik hou van jou?
De dagen zijn vreselijk voorbij gegaan. Ik gaf de kinderen te weinig aandacht, ik kon niet lachen met het rendier in onze tuin, alles is zo vreselijk. De hele wereld is vreselijk..
Een week later.
Een nieuwe scan en en eindelijk een beetje goed nieuws. De kanker is niet uitgezaaid en is dus geneesbaar met chemo en behandelingen. Of dat denk ik toch...
Ik ben bang om mijn haar te verliezen, mijn tepels, mijn borst, mijn vrouwelijkheid.
Iedereen zijn leven gaat verder, behalve het mijne en dat van mijn familie. Als ik ooit iemand hoorde zeggen " Kanker is niet enkel jouw ziekte, het is je hele familie zijn ziekte "' dacht ik altijd dat het gewoon woorden van steun waren maar helaas is het de werkelijkheid..
De laatste dagen heb ik meer het ziekenhuis gezien dan iets anders. Het is vreselijk, dokters denken dat hun tijd veel belangrijker is dan de uwe. Ik wacht en wacht. Zoveel testen..
Twee weken later.
Mijn operatie is goed verlopen, mijn port is nu een deel van mijn leven geworden. De verpleegster gaf mij een knuffel omdat ze merkte hoe bang ik was. Ik wil gewoon niet dat mijn kinderen mij ziek zien. Ik wou altijd het perfecte leven voor hen.
Begin van het nieuwe jaar.. Vechten tegen borstkanker. Ik zal geen chemo krijgen tot het tweede deel van de operatie voorbij is. In februari heb ik dan terug een afspraak voor alles vast te leggen. 4 tot 6 maanden chemo en een 5-10 jaar pillen nemen.
Ik vraag me af waarom dit gebeurt met mij.
Ik ben boos op het ziekenhuis, ook al kunnen zij er niets aan doen.
Ik ben bang dat ik het gen heb en mijn kinderen het zullen krijgen.
Ik ben bang om dood te gaan.
Ik ben benieuwd of het ooit zal weggaan voor altijd.
Nooit begreep ik die mensen die na kanker zo veel moed vonden, nu begrijp ik het.
Ik wil vechten, en de komende twee jaar zal een behandeling worden die hevig is. Ik wens niemand deze vreselijk periode toe. Ik zal vechten, en genezen net als zoveel vrouwen die me voor gingen.
Ik hoop dat iedereen die dit leest zal leren om een zelfonderzoek te doen elke maand, leer je dochters hoe ze een zelfonderzoek moeten doen en begin op jonge leeftijd, (zoals wanneer je je menstruatie krijgt), om pro-actief beizg te zijn met hun gezondheid , en luister naar je stem.
Een tijd terug vond ik het.. een bobbel/knobbel/hoe je ook wil noemen in mijn borst. Meteen stond ik op en liep naar Michael dat hij onmiddelijk google moest openen. Samen keken we hoe je best een borsttest bij jezelf af neemt en hoe zo een knobbel ding nu eigenlijk aanvoelt. Na beide gevoeld te hebben wisten we dat het tijd was voor de dokter...
De dokter stuurde mij meteen voor een scan, alles was in orde en ik moest gewoon 6 maand later terug komen om zeker te zijn dat het niet zo erg was. Uiteindelijk namen ze een biopsie en dat was vreselijk eng, het deed pijn en was het meest vervelende gevoel op aarde.
Een ontsteking van het borstweefsel is wat ik heb zei de dokter. Maar helaas voelde ik het nog steeds groeien en het begon meer en meer pijn te doen.In mijn hoofd zat het vieze K-woord, maar dat kon toch niet? Ik ben jong, gezond en heb drie kinderen. Neen dat gaat niet gebeuren met mij.
En daar kwamen de woorden " ik ben bang dat het niet goed is. " . Toen storte de wereld in.
3 seconde.. Ga ik dood? Wat gaat er gebeuren? mijn haar? Hoe is mijn haar? Waar is Melina? Ben ik al dood? Geen seconde stopte mijn hoofd met panikeren. Michael nam mijn hand en zei dat alles wl goed zou komen. Ik was boos. Hoe kan je dat nu zeggen?
Enkele dagen later besloten Michael en ik om samen met de kinderen naar Italië te vertrekken, thuis is nog altijd de beste plaats op dit moment. Het is vakantie voor de kinderen en de school begreep ons plotste vertrek wel. Hier zijn we dan thuis. Het nieuws verteld aan de familie. Allemaal in shock, maar ja begrijpelijk want wat zeg je aan iemand die kanker heeft? Het spijt me? Ik hou van jou?
De dagen zijn vreselijk voorbij gegaan. Ik gaf de kinderen te weinig aandacht, ik kon niet lachen met het rendier in onze tuin, alles is zo vreselijk. De hele wereld is vreselijk..
Een week later.
Een nieuwe scan en en eindelijk een beetje goed nieuws. De kanker is niet uitgezaaid en is dus geneesbaar met chemo en behandelingen. Of dat denk ik toch...
Ik ben bang om mijn haar te verliezen, mijn tepels, mijn borst, mijn vrouwelijkheid.
Iedereen zijn leven gaat verder, behalve het mijne en dat van mijn familie. Als ik ooit iemand hoorde zeggen " Kanker is niet enkel jouw ziekte, het is je hele familie zijn ziekte "' dacht ik altijd dat het gewoon woorden van steun waren maar helaas is het de werkelijkheid..
De laatste dagen heb ik meer het ziekenhuis gezien dan iets anders. Het is vreselijk, dokters denken dat hun tijd veel belangrijker is dan de uwe. Ik wacht en wacht. Zoveel testen..
Twee weken later.
Mijn operatie is goed verlopen, mijn port is nu een deel van mijn leven geworden. De verpleegster gaf mij een knuffel omdat ze merkte hoe bang ik was. Ik wil gewoon niet dat mijn kinderen mij ziek zien. Ik wou altijd het perfecte leven voor hen.
Ik vraag me af waarom dit gebeurt met mij.
Ik ben boos op het ziekenhuis, ook al kunnen zij er niets aan doen.
Ik ben bang dat ik het gen heb en mijn kinderen het zullen krijgen.
Ik ben bang om dood te gaan.
Ik ben benieuwd of het ooit zal weggaan voor altijd.
Nooit begreep ik die mensen die na kanker zo veel moed vonden, nu begrijp ik het.
Ik wil vechten, en de komende twee jaar zal een behandeling worden die hevig is. Ik wens niemand deze vreselijk periode toe. Ik zal vechten, en genezen net als zoveel vrouwen die me voor gingen.
Ik heb echt het gevoel dat als ze je vertellen dat je kanker hebt het is alsof ze je in de zee gooien.
Dat is het.
Ze gooien je gewoon in het midden van de oceaan, ze zeggen niet "zwemmen"
Ze gooien geen reddingsvest. Neen probeer gewoon te zwemmen en red jezelf.
Dat is het.
Ze gooien je gewoon in het midden van de oceaan, ze zeggen niet "zwemmen"
Ze gooien geen reddingsvest. Neen probeer gewoon te zwemmen en red jezelf.
Ik hoop dat iedereen die dit leest zal leren om een zelfonderzoek te doen elke maand, leer je dochters hoe ze een zelfonderzoek moeten doen en begin op jonge leeftijd, (zoals wanneer je je menstruatie krijgt), om pro-actief beizg te zijn met hun gezondheid , en luister naar je stem.
Abonneren op:
Reacties (Atom)