Een nieuwe update

Ik ben weer terug met een nieuwe update. Bedankt aan iedereen die de tijd neemt om mij te vragen hoe het gaat. Ik vecht nog steeds mijn gevecht uit.
Het liedje hier boven was mijn boodschap aan mijzelf de laatste dagen.

Ik heb slecht geslapen de laatste dagen dus ik denk vaak na. Soms is het goed om stil te staan bij alles, andere dagen is het zo eng. 

Ik bedacht me dat ik een sjaal of muts draag voor anderen. Niet voor mijzelf. Thuis loop ik kaal rond en schaam ik mij niet. Toch verberg ik alles voor zij die mij zien. Ik heb de laatste haren afgeschoren die nog op mijn hoofd aanwezig waren.

Alice houd van mijn kale hoofd. Ze wil er heel de tijd op wrijven. Arianna vroeg me of ik mijn haar mis. Ja lieve meid, ik mis het!

En Melina stelt me elke avond de zelfde vragen. ' Waarom groeit het in jou mama?', ' ga je dood mama? ', ' gaat het nog terug komen?', ' hoe ziet zo een kanker er uit? ' En ik antwoorde haar ' Wordt volwassen en ga studeren en zorg dat je alle antwoorden vind. Ik weet het, het is een gemeen antwoord. Maar dat duid op mijn machteloos heid. Ik weet  niet wat er komen zal of waarom....

Elke keer ze vraagt " Mama ga je dood? " Dan trek ik haar naar mij toe en ik wurg haar bijna. Ik zie mijn meisje zo graag dat ik niet wil dood gaan. 

Helaas kan je het niet mooier laten klinken dat het is. Melina zit op school, kinderen maken haar bang en ze hoort ook meer van anderen. Ik wou dat ik hen kon afsluiten van de wereld voor een tijd. Ik probeer hen zo veel mogelijk te beantwoorden wat ze wil weten. Maar het is zwaar. 

Langzaam aan gebruik ik de kanker kaart meer. Als mensen zagen of mij slecht doen voelen antwoord ik " sorry ik heb kanker ". Ik hoop dat ze het mij ooit vergeven, maar ik heb dus echt kanker. Het spijt me voor ziek te worden.

Als laatste wil ik vragen om te denken aan mijn lieve zus die een operatie heeft ondergaan en momenteel nog niet veel beter voelt. dus duimen maar.

Op naar een nieuwe reeks chemo, nog een beetje te gaan..
Het einde is in zicht. hoop ik.

 

Chemo 5

Ik heb nog niet geschreven over de laatse sessie van de chemo. Ik was te bang om er over te schrijven. Mijn dokter vertelde me dat mijn test onrustwekkend was. Ik moest niet bang zijn want ik moest langs gaan voor een CT-scan. Het kon niets zijn, het kon mijn lever zijn of mijn nieren. Of de kanker kon verspreid zijn over heel mijn lichaam. De chemo werkt misschien niet. Het bracht alle angst weer terug. De angst voor de kanker komt terug en dat wil ik niet... Die angst.. je kent het wel?

De chemo was niet slecht. Ik voelde me minder ziek, maar mijn lichaam was ziek en zwak en wou niet geloven dat het voorbij was. Ik voelde me beter dus ik dacht niet aan de scans. Het voelt oed om mij niet dood te voelen.  Je voelt je doorheen chemo heel de tijd of je dood gaat of je dood bent. Dus als ik zeg ik voel me best goed had ik gewoon het gevoel dat ik voor één keer niet dood ging..

Ergens voelde ik dat het niet terug komt en niet verspreid is. Toch zit het in mijn hoofd. Het zit ook in Michael's hoofd. Hij was bang en nerveus zoals mij. Het voelde als een eeuwigheid die periode. Mensen posten op Facebook posten hun verhaal of hoe slecht het gaat. En ik en Michael vertelde niemand omdat we  het voor ons wouden houden. Het heeft geen nut om mensen te vertellen hoe het gaat als je geen zekerheid hebt. Ik was bang dat de kinderen zonder mij moeten opgroeien. Je hoopt dat uw man geen nieuwe vrouw moet gaan zoeken.

Ik voel me terug dood nu. Ik kreeg er nog koorts bij. Maandag begon ik aan chemo 6 en de resultaten van de scan zullen binnekort langs komen. We doen alsof we zeker zijn dat alles wel goed is. Ik wacht in spanning af en nu krijg ik geen chemo door de griep. Stomme griep. Michael overtuigt me steeds dat de dokters weten wat ze doen dus dat ik gewoon moet volhouden. Volgende week start ik opnieuw chemo en dan nog eens twee weken te gaan. Tussendoor resultaten..

Hopen op het beste...


Yeslia.
 

Dingen die ik leerde door kanker..

Hier vind je de dingen die ik deze week heb geleerd en ook enkele van mijn random gedachten doorheen deze kanker periode.

• Ik ben echt mensen anders gaan bekijken. Ik heb lief in mijn leven. Het leven is te kort om boos te zijn over de stomme dingen en je weet gewoon dat liefde belangrijker is dan iemand missen of op iemand boos zijn
• Mijn favoriete geluid is om de meisjes vrolijk te horen spelen.
• Ik gebruik de kanker-kaart bijna nooit en soms voel ik mij alsof anderen rondom mij dat wel doen. " Ik kan niet, ik heb kanker ".
• Ik begrijp dat aandacht voor borstkanker belangrijk is maar sommige plannen gaan er over en snap ik niet. Minder reclame en drama. Meer aandacht!
• Michael zei me: " Yesi,Je kan een model zijn voor chemopatienten. Je ziet er echt goed uit. " of een andere " Als je de kanker kaart wil gebruiken, vandaag is de dag "(elke dag dus wil hij alles overnemen). en al laatste " Als je uw hoofd bruin maakt dan moet je geen sjaal dragen ".(ja dat is een compliment)
• Mijn nickname is chemo hottie voor Michael.
• Ik verloor enkele van mijn wimpers en dat doet pijn.
• Nog 4 behandelingen, soms klinkt het jeej bijna gedaan. Andere momenten klinkt het als de hel.  
• Liefde is een mooi gebaar. Je leert elkaar beter kennen. Michael is echt mijn rots in de branding. Hij kookt voor de meisjes, komt naar huis als ik ziek ben. Hij knuffelt en kust me. Hij zorgt voor mij.
• Ik voel mij een vreselijke moeder. De meisjes komen thuis van school en ik doe niets anders dan doen alsof ik luister naar Melina's lange praat over school.
• Ik voel me schuldig dat de meisjes nu naar een Italiaanse school moeten gaan terwijl ik hen eerst volledig Vlaams opgevoed heb. (ze spreken wel italiaans).
• Ik voel mij nooit goed. Goed is geen optie, misselijk of net acceptabel
• Ik mis mijn mooie huid.
• Ik mis mijn haar.
• Ik hou van de nieuwe mensen die ik heb leren kennen. Op begin wou ik zo veel mogelijk afstand houden van zij die ook kanker hebben. Nu ben ik de persoon die luistert en vraagt in de wachtzaal " Wat is uw verhaal? 
•  Ik hou van de hulp die ik krijg maar ik kan niet wachten tot ik ze niet meer nodig heb 

Bedankt aan iedereen die mijn blog en klaagzang leest. Het spijt me voor de weinige updates sinds mijn chemo. Ik ben snel weer terug. Er is ook een italiaanse versie van de blog. Voor zij die goed Italiaans kunnen haha.

Chemo is een hel

En we gaan verder.. chemo is begonnen ik ben een wrak. Ik heb maar twee goede dagen gehad in de voorbije periode. Ik ben er allesbehalve klaar voor om verder te gaan met een nieuwe lading gif..

Je niet goed voelen bepaalt je mood. Ik ben echt klaar met dit alles en ik wil me niet langer slecht voelen. Ik ben het beu. Sinds ik de diagnose kanker kreeg hoor ik steeds meer verhalen van mensen die kanker hebben. Ik weet niet of het nu aan mij ligt of er echt gewoon meer mensen kanker krijgen. Ik voel de liefde van vele mensen. Ik hou niet van in de aandacht te staan of hulp te krijgen. Het is dus hard om de hulp te aanvaarden. Toch kon ik niet anders de voorbije maand. Mijn zus Clara-Alice nam de zorg over van mijn dochters. de ouders van Michael kwamen langs en zorgde ook enkele dagen voor hen. Dus een dikke bedankt aan mijn ouders en schoonouders. Ook hebben verschillende mensen geld ingezameld voor mijn behandeling, ik weet dat ze het niet lezen maar Grazie per tutto! Het is geweldig dat jullie er allemaal zijn, maar wees er ook voor anderen.

Ik wil gewoon mijn normaal leven terug, geen mensen die naar mij kijken. Ik wil energie om een gesprek te voeren met jullie allemaal. Ik wil opstaan zonder misselijk te worden. Ik wil kuisen zonder dat het heel de dag duurt. En ik wil eten, niets is lekker, niets smaakt zelf maar naar eten. Ik dacht op begin oh leuk dan verliezen we wat gewicht, maar nu wil ik gewoon eten

Ik heb eindelijk alles durven uiten naar mijn man. Ik vertelde hem mijn angsten, en ik zei hem hoe veel ik van hem hou. We huilden beide uren lang maar het deed goed hem te vertrouwen. Ik zei hem dat alles mis blijft gaan. Alles goed moet komen, hij zal voor de meisjes zorgen, hij zal ze doen opgroeien tot prachtige Italiaanse/Vlaamse vrouwen die harten breken. En moest ik er niet meer zijn wil ik dat hij iemand zoekt van wie hij kan houden. Maar niet in ons huis en zeker niet in ons bed. Hij riep dat ik moest zwijgen en we bleven huilen. We beseffen toch beide dat de kans bestaat dat het leven vroeger stopt dan dat ik zou willen.

Ik denk niet dat ik nu al dood ga gaan, maar kanker is een venijn en het kan altijd gebeuren. Ik ben doodsbang en het zit in mijn hoofd. Ik wil zeker zijn dat als mijn tijd gekomen is dat Michael verder gaat met de kinderen en goed voor hen zorgt.

Melina verloor haar tand en dat is toch een beetje goed nieuws denk ik dan.
De meisje doen het goed, ze zijn gewend aan het Italiaanse leven en denk zelf dat ze het hier leuker vinden dan thuis. We zullen wel zien hoe het allemaal verder gaat.

Chemo.

Ronde twee is over. Ik dacht dat het wel makkelijker zou worden maar dat werd het niet. Maandag heb ik geweend, ik wou niet terug gaan.
De chemo valt wel mee. Ik schreef kaartjes aan mensen. 
Ik sliep dinsdag tot ik moest gaan voor mijn chemo. Ik sliep de hele weg naar en terug van het ziekenhuis. Woensdag sliep ik de hele dag.
Het werd erger en erger. Ik neem pillen en slaap bijna elke vijf minuten van de dag.
Donderdag was ik beter. Maar dan kwam mijn haar los. Ik had plukken vast en ik huilde en huilde. Tijdens het douchen viel er meer uit. Ik wou het gewoon lostrekken zodat het stopte met loskomen. Ik vind dit vreselijk.
Michael kwam thuis en we besloten om de pijn dragelijker te maken door het te scheren. Dag haar! De meisjes vonden het grappig en keken toe. Ik had een zelfmedelijden moment tot de meisjes in hun kamer sjaaltjes gingen zoeken en zo mijn hoofd versierden. het was een machtig moment. De meisjes genoten van de aandacht en droegen de sjaaltjes op hun hoofd. We namen foto's en de dag nadien vroeg de meisjes om de sjaal te dragen voor school. Ze willen mama steunen. Melina beseft dat ik kanker heb en praat er ook over.

 Ik heb trouwens beloten om de blog privé te maken waarschijnlijk. Wil je toch lezen? Post of zend me je emailadres zodat ik je toegang kan geven. 

Meer in het leven dan kanker..

Niet elke post hier hoeft over kanker te gaan, daarom foto's van leuke dingen.

De laatste keer sushi eten voor ik de chemo begon. Een symbolisch afscheid van de kankerloze dagen. Sushi, loop niet weg! Wacht op mij..

De liefde tussen mij en Michael is de laatste dagen sterker geworden. Ik hou echt zo veel van hem dat ik zelf niet kan beschrijven hoe graag ik hem zie.

Laatste avond weg met twee prachtige vriendinnen van vroeger..

Chemo

 12 februari

Voor dat ik met de chemo ben begonnen vertelde de dokter mij dat als ik een bloeding, koorts of eender andere soort ziektekwaal had ik meteen de spoed of dokter moest opbellen.

Dus daar zat ik dan te wachten terwijl 3 uur lang die stomme vloeistof in je lichaam loopt. Toen ik eindelijk klaar was moest ik plassen voor de trip terug naar huis.
Mijn plas was rood...

Ik schoot meteen in paniek en ging naar de verpleegster die me gelukkig gerust stelde. Ze waren mij vergeten zeggen dat de eerste dagen van chemo je plas een beetje roder kan uitslaan.. 

 Feel the pink love.

Mijn familie en vrienden hebben me de laatste tijd enorm gesteund. Ze pasten hun kleding aan of deden iets aan hun lange haren. Ik ga ze niet allemaal posten maar deze wou ik toch even delen.

De drie kinderen van mijn schoonzus met hope t-shirts aan.

Khloe, de dochter van Jessica in het roze.

Nicht nummer twee en haar man.

De steun van mijn familie is voor mij het meest belangrijk op dit moment. Zonder hen zou ik de kracht niet hebben om te overleven. Toch sta ik hier met hun. 

13 Februari.

Ik ben moe! Laat mij met rust! Ik sliep de hele weg naar het ziekenhuis en de hele weg terug. Mijn spieren doen pijn en het is moeilijk om te beschrijven. 

14 Februari

Het doet overal pijn. Ik voel me ziek en het voelt als zwangerschapsziekte maar dan tien keer erger. Alles smaakt vies, ik heb geen honger of ik wil overgeven. Zelf de dingen die ok leken smaken vreselijk. Ik denk dat de volgende keren beter gaan gaan omdat je nu weet wat te verwachten.

Ik verwacht dat ik veel ga slapen en dat doet me denken dat ik een slechte moeder ben. Michael doet er me aan denken dat ik de chemo nodig heb om er langer te zijn voor de kinderen en hem. Dus dat zij en hij het begrijpen.

Toch voel ik me slecht, de tweeling vierde hun verjaardag en ik kon niet eens genieten van de taart. Ik wou dat het anders was. Ik heb de meisjes in bad gestoken en heb met hen gesproken. Het deed goed even normaal te voelen.

Melina kwam thuis van school en zei dat iemand op school haar vertelde dat ik kanker heb. Ze zei dat het niet waar was omdat ik dan kaal, heel erg ziek en in een rolstoel zou zitten. Ik lachte een beetje en vertelde moedig dat ik werkelijk kanker heb en ik nog kaal zou worden voor een korte tijd. Na een stilte en af en toe een vraag besloot ze dat het ok was. Want haar groeit terug..

Valentijn laten we dit jaar voorbij gaan, de verjaardag van de kinderen was al zwaar genoeg. Bedankt voor de steun en tot gauw..

Yes!