Kanker heeft officieel mijn leven overgenomen en ook mijn blog. Ik heb zoveel liefde gevoeld en steun van iederen zelf mensen die ik niet ken. Ik voel dat als ik nood heb aan een babbel ik mensen heb bij wie ik terecht kan. Het geeft me het gevoel dat ik niet alleen ben.
24 december.
Ik kan nog steeds mijn arm niet omhoog houden zonder dat het pijn doet. Mijn haar was zo vettig en vuil dat Michael me hielp om het te wassen. Toen kreeg ik twee gedachten. Eerst en vooral ga ik mijn haar knippen voor dat het vanzelf weggaat. Het tweede is dat ik doodsbang ben.
Ik voelde me beter dus ik besloot om mijn pijnstillers niet te nemen maar dat was een slecht idee.
Vandaag voel ik me dus vreselijk, en het is kerstavond en er is nog zoveel dat ik moet doen.
Ik ga het opzuigen en ik betaal er wel voor deze avond.
Ik heb besloten dat ik moet stoppen met googlen naar kanker dingen. Maar zelfs als ik het niet google zie ik het overal rondom mij verschijnen. Het nieuws vertelt me een verhaal van een vrouw die een brief schreef aan de vriendin van haar man. En dan een artikel over chemo. Ik kan het gewoon niet negeren. Helaas.
26 december.
Ik was met Michael aan het praten en hij speelde de dokter. Ik vertelde hem dat hij vanaf nu een masker moet dragen omdat ik besloten heb dat ik met hem oud wil worden. En hij keek me aan en zei " echt Yeslia? " Het maakte me blij en verdrieitg. Ik weet dat wij samen oud zullen worden, maar toch laat het onze wereld even trillen. Hij is bang en dat maakt mij verdrietig. Ik blijf me afvragen, waarom?
29 December
Ik ben erg druk geweest en het is makkelijker geworden om mijn hoofd uit te zetten. Mensen vragen me of ik me ziek voelen en daar had ik nog niet over nagedacht. Ik voel me niet anders, meer stress maar ik voel me niet echt ziek. Ik denk dat ik nog steeds hoop dat de uitslag fout is.
Ik vind het erg moeilijk om naar mezelf te kijken. Het voelt alsof mijn lichaam faalt. Ik ben zo boos op mijn borst dat ik het er zou afsnijden. Ik wil het uit mijn lichaam. Ik wil littekens dat me er doen aan denken dat het voorbij is..
Mijn favoriete emotie is woede. Het voelt veel makkelijker om boos te zijn dan te huilen, ik huil niet.
Ik ben bang dat mijn woede ooit stopt en dat het verdriet om de hoek wacht. De rekeningen komen binnen en ook al hebben we een goede verzekering. Al die kosten maken ons ons bang en stressy.
Ik ben bang.. maar ik geef niet op.
Kerst
Ik heb echt genoten van alweer een kerstfeest met de kinderen, mijn man en mijn familie.
Oma en opa zorgde voor het entertaintment voor de kinderen. De elf verstopte zich door het huis en de kinderen zochten hem op. Ze genoten er echt volledig van.
En dat is tot nu toe een overzicht van ons leven.
Het K-woord
Ik ben een vrij gesloten persoon. Daarom heb ik ook lang getwijfeld om er over te schrijven op mijn blog. Het voelt nu toch wel vrij goed om er aan te beginnen. Het is ook makkelijker om jullie zo op de hoogte te houden dan altijd alle vragen te moeten beantwoorden.
Een tijd terug vond ik het.. een bobbel/knobbel/hoe je ook wil noemen in mijn borst. Meteen stond ik op en liep naar Michael dat hij onmiddelijk google moest openen. Samen keken we hoe je best een borsttest bij jezelf af neemt en hoe zo een knobbel ding nu eigenlijk aanvoelt. Na beide gevoeld te hebben wisten we dat het tijd was voor de dokter...
De dokter stuurde mij meteen voor een scan, alles was in orde en ik moest gewoon 6 maand later terug komen om zeker te zijn dat het niet zo erg was. Uiteindelijk namen ze een biopsie en dat was vreselijk eng, het deed pijn en was het meest vervelende gevoel op aarde.
Een ontsteking van het borstweefsel is wat ik heb zei de dokter. Maar helaas voelde ik het nog steeds groeien en het begon meer en meer pijn te doen.In mijn hoofd zat het vieze K-woord, maar dat kon toch niet? Ik ben jong, gezond en heb drie kinderen. Neen dat gaat niet gebeuren met mij.
En daar kwamen de woorden " ik ben bang dat het niet goed is. " . Toen storte de wereld in.
3 seconde.. Ga ik dood? Wat gaat er gebeuren? mijn haar? Hoe is mijn haar? Waar is Melina? Ben ik al dood? Geen seconde stopte mijn hoofd met panikeren. Michael nam mijn hand en zei dat alles wl goed zou komen. Ik was boos. Hoe kan je dat nu zeggen?
Enkele dagen later besloten Michael en ik om samen met de kinderen naar Italië te vertrekken, thuis is nog altijd de beste plaats op dit moment. Het is vakantie voor de kinderen en de school begreep ons plotste vertrek wel. Hier zijn we dan thuis. Het nieuws verteld aan de familie. Allemaal in shock, maar ja begrijpelijk want wat zeg je aan iemand die kanker heeft? Het spijt me? Ik hou van jou?
De dagen zijn vreselijk voorbij gegaan. Ik gaf de kinderen te weinig aandacht, ik kon niet lachen met het rendier in onze tuin, alles is zo vreselijk. De hele wereld is vreselijk..
Een week later.
Een nieuwe scan en en eindelijk een beetje goed nieuws. De kanker is niet uitgezaaid en is dus geneesbaar met chemo en behandelingen. Of dat denk ik toch...
Ik ben bang om mijn haar te verliezen, mijn tepels, mijn borst, mijn vrouwelijkheid.
Iedereen zijn leven gaat verder, behalve het mijne en dat van mijn familie. Als ik ooit iemand hoorde zeggen " Kanker is niet enkel jouw ziekte, het is je hele familie zijn ziekte "' dacht ik altijd dat het gewoon woorden van steun waren maar helaas is het de werkelijkheid..
De laatste dagen heb ik meer het ziekenhuis gezien dan iets anders. Het is vreselijk, dokters denken dat hun tijd veel belangrijker is dan de uwe. Ik wacht en wacht. Zoveel testen..
Twee weken later.
Mijn operatie is goed verlopen, mijn port is nu een deel van mijn leven geworden. De verpleegster gaf mij een knuffel omdat ze merkte hoe bang ik was. Ik wil gewoon niet dat mijn kinderen mij ziek zien. Ik wou altijd het perfecte leven voor hen.
Begin van het nieuwe jaar.. Vechten tegen borstkanker. Ik zal geen chemo krijgen tot het tweede deel van de operatie voorbij is. In februari heb ik dan terug een afspraak voor alles vast te leggen. 4 tot 6 maanden chemo en een 5-10 jaar pillen nemen.
Ik vraag me af waarom dit gebeurt met mij.
Ik ben boos op het ziekenhuis, ook al kunnen zij er niets aan doen.
Ik ben bang dat ik het gen heb en mijn kinderen het zullen krijgen.
Ik ben bang om dood te gaan.
Ik ben benieuwd of het ooit zal weggaan voor altijd.
Nooit begreep ik die mensen die na kanker zo veel moed vonden, nu begrijp ik het.
Ik wil vechten, en de komende twee jaar zal een behandeling worden die hevig is. Ik wens niemand deze vreselijk periode toe. Ik zal vechten, en genezen net als zoveel vrouwen die me voor gingen.
Ik hoop dat iedereen die dit leest zal leren om een zelfonderzoek te doen elke maand, leer je dochters hoe ze een zelfonderzoek moeten doen en begin op jonge leeftijd, (zoals wanneer je je menstruatie krijgt), om pro-actief beizg te zijn met hun gezondheid , en luister naar je stem.
Een tijd terug vond ik het.. een bobbel/knobbel/hoe je ook wil noemen in mijn borst. Meteen stond ik op en liep naar Michael dat hij onmiddelijk google moest openen. Samen keken we hoe je best een borsttest bij jezelf af neemt en hoe zo een knobbel ding nu eigenlijk aanvoelt. Na beide gevoeld te hebben wisten we dat het tijd was voor de dokter...
De dokter stuurde mij meteen voor een scan, alles was in orde en ik moest gewoon 6 maand later terug komen om zeker te zijn dat het niet zo erg was. Uiteindelijk namen ze een biopsie en dat was vreselijk eng, het deed pijn en was het meest vervelende gevoel op aarde.
Een ontsteking van het borstweefsel is wat ik heb zei de dokter. Maar helaas voelde ik het nog steeds groeien en het begon meer en meer pijn te doen.In mijn hoofd zat het vieze K-woord, maar dat kon toch niet? Ik ben jong, gezond en heb drie kinderen. Neen dat gaat niet gebeuren met mij.
En daar kwamen de woorden " ik ben bang dat het niet goed is. " . Toen storte de wereld in.
3 seconde.. Ga ik dood? Wat gaat er gebeuren? mijn haar? Hoe is mijn haar? Waar is Melina? Ben ik al dood? Geen seconde stopte mijn hoofd met panikeren. Michael nam mijn hand en zei dat alles wl goed zou komen. Ik was boos. Hoe kan je dat nu zeggen?
Enkele dagen later besloten Michael en ik om samen met de kinderen naar Italië te vertrekken, thuis is nog altijd de beste plaats op dit moment. Het is vakantie voor de kinderen en de school begreep ons plotste vertrek wel. Hier zijn we dan thuis. Het nieuws verteld aan de familie. Allemaal in shock, maar ja begrijpelijk want wat zeg je aan iemand die kanker heeft? Het spijt me? Ik hou van jou?
De dagen zijn vreselijk voorbij gegaan. Ik gaf de kinderen te weinig aandacht, ik kon niet lachen met het rendier in onze tuin, alles is zo vreselijk. De hele wereld is vreselijk..
Een week later.
Een nieuwe scan en en eindelijk een beetje goed nieuws. De kanker is niet uitgezaaid en is dus geneesbaar met chemo en behandelingen. Of dat denk ik toch...
Ik ben bang om mijn haar te verliezen, mijn tepels, mijn borst, mijn vrouwelijkheid.
Iedereen zijn leven gaat verder, behalve het mijne en dat van mijn familie. Als ik ooit iemand hoorde zeggen " Kanker is niet enkel jouw ziekte, het is je hele familie zijn ziekte "' dacht ik altijd dat het gewoon woorden van steun waren maar helaas is het de werkelijkheid..
De laatste dagen heb ik meer het ziekenhuis gezien dan iets anders. Het is vreselijk, dokters denken dat hun tijd veel belangrijker is dan de uwe. Ik wacht en wacht. Zoveel testen..
Twee weken later.
Mijn operatie is goed verlopen, mijn port is nu een deel van mijn leven geworden. De verpleegster gaf mij een knuffel omdat ze merkte hoe bang ik was. Ik wil gewoon niet dat mijn kinderen mij ziek zien. Ik wou altijd het perfecte leven voor hen.
Ik vraag me af waarom dit gebeurt met mij.
Ik ben boos op het ziekenhuis, ook al kunnen zij er niets aan doen.
Ik ben bang dat ik het gen heb en mijn kinderen het zullen krijgen.
Ik ben bang om dood te gaan.
Ik ben benieuwd of het ooit zal weggaan voor altijd.
Nooit begreep ik die mensen die na kanker zo veel moed vonden, nu begrijp ik het.
Ik wil vechten, en de komende twee jaar zal een behandeling worden die hevig is. Ik wens niemand deze vreselijk periode toe. Ik zal vechten, en genezen net als zoveel vrouwen die me voor gingen.
Ik heb echt het gevoel dat als ze je vertellen dat je kanker hebt het is alsof ze je in de zee gooien.
Dat is het.
Ze gooien je gewoon in het midden van de oceaan, ze zeggen niet "zwemmen"
Ze gooien geen reddingsvest. Neen probeer gewoon te zwemmen en red jezelf.
Dat is het.
Ze gooien je gewoon in het midden van de oceaan, ze zeggen niet "zwemmen"
Ze gooien geen reddingsvest. Neen probeer gewoon te zwemmen en red jezelf.
Ik hoop dat iedereen die dit leest zal leren om een zelfonderzoek te doen elke maand, leer je dochters hoe ze een zelfonderzoek moeten doen en begin op jonge leeftijd, (zoals wanneer je je menstruatie krijgt), om pro-actief beizg te zijn met hun gezondheid , en luister naar je stem.
Abonneren op:
Posts (Atom)