Overname

Kanker heeft officieel mijn leven overgenomen en ook mijn blog. Ik heb zoveel liefde gevoeld en steun van iederen zelf mensen die ik niet ken. Ik voel dat als ik nood heb aan een babbel ik mensen heb bij wie ik terecht kan. Het geeft me het gevoel dat ik niet alleen ben.

24 december.

Ik kan nog steeds mijn arm niet omhoog houden zonder dat het pijn doet.  Mijn haar was zo vettig en vuil dat Michael me hielp om het te wassen. Toen kreeg ik twee gedachten. Eerst en vooral ga ik mijn haar knippen voor dat het vanzelf weggaat. Het tweede is dat ik doodsbang ben.

Ik voelde me beter dus ik besloot om mijn pijnstillers niet te nemen maar dat was een slecht idee.
Vandaag voel ik me dus vreselijk, en het is kerstavond en er is nog zoveel dat ik moet doen.
Ik ga het opzuigen en ik betaal er wel voor deze avond.

Ik heb besloten dat ik moet stoppen met googlen naar kanker dingen. Maar zelfs als ik het niet google zie ik het overal rondom mij verschijnen. Het nieuws vertelt me een verhaal van een vrouw die een brief schreef aan de vriendin van haar man. En dan een artikel over chemo. Ik kan het gewoon niet negeren. Helaas.

26 december.

Ik was met Michael aan het praten en hij speelde de dokter. Ik vertelde hem dat hij vanaf nu een masker moet dragen omdat ik besloten heb dat ik met hem oud wil worden. En hij keek me aan en zei " echt Yeslia? " Het maakte me blij en verdrieitg. Ik weet dat wij samen oud zullen worden, maar toch laat het onze wereld even trillen. Hij is bang en dat maakt mij verdrietig. Ik blijf me afvragen, waarom?

29 December

Ik  ben erg druk geweest en het is makkelijker geworden om mijn hoofd uit te zetten. Mensen vragen me of ik me ziek voelen en daar had ik nog niet over nagedacht. Ik voel me niet anders, meer stress maar ik voel me niet echt ziek. Ik denk dat ik nog steeds hoop dat de uitslag fout is.  
Ik vind het erg moeilijk om naar mezelf te kijken. Het voelt alsof mijn lichaam faalt. Ik ben zo boos op mijn borst dat ik het er zou afsnijden. Ik wil het uit mijn lichaam. Ik wil littekens dat me er doen aan denken dat het voorbij is.. 

Mijn favoriete emotie is woede. Het voelt veel makkelijker om boos te zijn dan te huilen, ik huil niet.
Ik ben bang dat mijn woede ooit stopt en dat het verdriet om de hoek wacht.  De rekeningen komen binnen en ook al hebben we een goede verzekering. Al die kosten maken ons ons bang en stressy.
Ik ben bang.. maar ik geef niet op.