gedachten...

1-1
Het is een nieuw jaar. Het voorbije jaar was niet goed, maar ook niet slecht.Ik ben dan ook bang dat dit jaar zo slecht gaat starten, maar ik hoop dat het dan beter eindigt dan dat het start.

Deze week kwam Ann-Sophie langs bij ons, het was echt super om nog eens tijd door te brengen met één van mijn schoonzussen. Ze had een nieuw kapsel en zij en haar kleine lieve kiddos waren allemaal zo schattig. Het voelde geweldig om hen te zien. Jessica heeft haar ook geknipt. Mijn mama knipte haar haar . En dat doen ze allemaal voor mij. In enkele jaren als ik terug gezond ben zal ik hen horen vertellen hoe zij hun haar voor mij hebben afgkenipt. Mijn nichten, mijn zussen, mijn mama. Om te lachen zei ik dan ook dat ze hun wenkbrauwen moet afscheren. Omdat ze niet luisterde zou het nu geweldig zijn dat ik geen chemo moet krijgen, dan kan ik gewoon lachen met hun haarknip stomitieit maar de kansen dat ik geen chemo moet krijgen zijn er gewoon niet. Een vrouw mag toch dromen?

Tot nu besefte ik eigenlijk niet dat er mensen echt geven om mijn situatie. tot vandaag toen ik een bezoek kreeg van een oude vriendin. Ze bracht het schoonste geschenk mee naar mij thuis. Een zak met dingen dat mijn behandeling makkelijker zal maken. Schattige mutsjes, lip balsem, zacht dekentje,....Samen lagen we te wenen op mijn zetel. En ik brabbelde in het Nederlands maar dat verstond ze niet. Ik was nog nooit zo blij. Omdat ik weet dat ze dit vertaalt met google :) Bedankt!

En in stomme harde tijden als zijn er dingen die het dragelijker maken.
Je zussen, familie, nichten en moeder die hun haar knippen.
Je schoonbroer en man die roos dragen voor de aandacht.
Vrienden die je smsen/bellen en bezig houden.  
Schoolvrienden die je eten brengen.
Een vriendin die 4uur in de auto zat  om mij iets te brengen.
en zo veel meer. 

2-1
 Toen ik vanmorgen mijn haar deed brak ik in stukken. Waarom is mijn haar toch zo belangrijk voor mij? Maandag knip ik het en het gaat vreselijk zijn voor mij. 
Ik ben veel te jong vind ik nog steeds. Maar helaas gebeurt het wel met mij.

3-1
Michael maakte me wakker deze ochtend met vreselijke hoofdpijn. Ik vertelde hem dat hij ziek aan het worden is. Maar hij reageerde simpel dat we een afspraak hadden bij de dokter. Het bezoek ging vrij goed. De dokter vertelde me dat ze ging proberen om mijn tepels en dat mijn operatie snel gepland zal zijn. Woensdag weet ik dan wanneer ik de operatie ga ondergaan. Praten met de dokter doet mijn nadenken en stiekem wil ik gewoon mijn genetische test terug voor mijn meisjes.

Michael zei tot nu toe het woord kanker of chemo niet. Tot vandaag. Het was niet groots maar het betekent dat hij stopt met de ontkenning. We genoten van een dag samen, aten sushi omdat ik afscheid moet nemen van sushi tijdens de chemo.

4-1
Het is nu een maand sinds ons leven veranderde door het nieuws. Het voelt al veel langer dan een maand. Ik dacht dat ik na een maand toch verder zou staan.
Ik weet ook wel dat niet alles in een nacht gebeurd maar toch ik ben het beu om te wachten. Ik eet niet, ik slaap niet, ik ben gestresseerd en deprissief. 
Ik voel alsof ik op een achtbaan zit. Ik ben oke, nee ik wil wenen. Vandaag kan ik lachen. neen ik wil je slagen.

 Nog steeds ben ik aan het ontkennen. Ik blijf denken dat mijn haar knippen misschien stom is. Stel dat ik toch geen chemo moet krijgen. Dan is mijn haar weg. Misschien waren de resultaten bedoeld voor een ander persoon. 

Ik vroeg Michael of hij denkt dat er een reden is dat dit gebeurd. Ik probeer te geloven dat het gebeurd met een reden en dat er iets goed uit verder komt.
Maar het is hard.  

Wanneer ik erg moe word komen al die slechte gedachten in mijn hoofd.
" wat als het terug komt? of nooit weg gaat? "  Maar de ergste gedachten, wat gaan mijn kinderen denken als ze mij ziek zien? Dan komen de paniekaanvallen en kan ik niet meer stoppen met panikeren.

Dit jaar wordt een hard jaar, maar ik weet dat als alles voorbij ik beter ga zijn. Dat hoop uik teminste. Ik zal mijn kinderen zien opgroeien tot prachtige zelfzekere dames. Ik wil mijn kleinkinderen zien, mijn kinderen zien trouwen. En om oud te worden met michael. Wie zou anders ons josie knuffelen en achter aan haar lopen in de sneeuw terwijl de kinderen " woef " roepen? Wie gaat hen helpen doorheen de jaren waar ze huilen omdat hun hart gebroken werd?Wie zou er anders voor zorgen dat Michael geen pizza eet als ontbijt? Ik moet hier zijn voor hun.
Dus dat zal ik zijn. Ik zal vechten, en ik ben heel koppig lieve kanker, vergeet dat niet! Ik hoop dat december goed zal zijn en dat het dan allemaal voorbij is. 

Tot dan hou ik mijn vast aan dit gedicht. 
 
Surrender to what is. 
Let go of what was.
Have faith in what will be.