Mijn mama nam de meisjes mee voor de dag omdat we weer een afspraak hebben vandaag. De meisjes hebben een lijst gemaakt wat ze allemaal gingen doen overdag bij tante Francesca en papa Alesandro. Ze wouden gaan ijsschaatsen en dat hebben ze dan ook gedaan. Hun mond stond gewoon niet stil.
Hierdoor besef ik dat dankbaar mag zijn voor de steun van mijn ouders en babysits en mijn zussen en broers. Als ze weg zijn voel ik me wel verloren. Overdag gaan ze hier naar school en de eerste dagen hadden ze het lastig maar nu gaat het beter.
Meestal ben ik klaar voor een rustpauze maar vandaag weende ik toen ze vertrokken. Ik heb me echt al slecht gevoeld deze week. Ik keek hen aan gisteren toen ze door de tuin rende en ze Frozen naspeelde. Ik was gelukkig.
Ik hoorde ze roepen " Mama, kijk wat ik kan" En ik keek en keek maar ik kon mezelf niet aanzetten om te gaan rusten, ik moest kijken. Dit alles zorgt er voor dat ik gewoon in mijn zetel wil gaan zitten en hun hand wil vasthouden. Ik wil luisteren naar Melina die weer één van haar nutteloze verhalen vertelt. Ik wil naar hen luisteren, de tweeling bekijken en hen horen zeggen hoe geweldig ze zijn.
Misschien maakt dit alles me een betere moeder dan ik ooit was voor hen.
20 Januari
Als je kanker hebt moet je veel keuzes maken. Gelukkig heb je de dokter, je familie en je chirurg om je te helpen. We hebben vandaag gesproken met meerdere vrouwen die ook kanker kregen. Een kwam voor haar biopsie. Iemand anders had al enkele maanden chemo gekregen. Het is een vreemd gevoel dat ik kreeg. Het doet goed te horen dat je niet alleen bent, maar toch wou je dat wel alleen was. Ik heb besloten dat ik een dubbele verwijdering zal doen. Ik ben nog maar 25 en wil zeker niet dat de kanker nog terug komt. Ik wil ook geen valse borst en één echte..
Ik kom misschien nog terug op mijn keuze maar nu wil ik het niet. Ik weet dat het veel pijn gaat doen, maar het is zo. Ik wil niet nog eens kanker overwinnen.
Ik wil de kanker uit mij! WEG! ga toch weg! Ik kan met niet voorstellen dat ik al een jaar rondliep met de kanker, ook al was hij niet verspreid.
Het is vreemd, soms kan het me echt niet schelen, andere dagen haat ik het en wil ik de hele wereld gewoon op zijn plaats zetten. Ik probeer elke dag gewoon te leven, maar soms is het echt hopen dat ik de dag al door kom.
Ik voel me vrij goed na een operatie een week geleden. Ik heb nog vieze lekkage waar de afvoers zaten. Het doet nog steeds pijn om mijn arm op te heffen. De wonde maken me ziek en ik kan mezelf al weer aankleden, ik heb al afgewassen, ik heb gewandeld in de tuin met Josie naast mij en ik heb op mijn zij geslapen. Ik kan niet inbeelden dat ik ooit zou denken dat recht zitten zo een oefening zou zijn, maar toch is dat het nu. Recht zitten is hard!
21 Januari
Michael is werk gaan zoeken, en we proberen alles weer zo normaal mogelijk te maken. Ik heb het huis wat opgeruimd, ik ben naar het park geweest. Ik heb nog steeds geen energie en ik weet dat het zal komen in een paar dagen/weken.
Michael was de liefste man ooit terwijl hij thuis was, hij behandelde me als een queen. Als hij vond dat ik iets deed dat ik niet moest doen, nam hij het over, hij zorgde voor de meisjes, maakte eten en kuisde het huis. Hij was zo geweldig doorheen deze kut periode(sorry voor het taalgebruik). Maar toch was hij er voor mij. Hij doet me er aan denken dat ik voor altijd met hem wil zijn.
De nietjes gaan er maandag uit en ik denk dat het me een beetje gaat helpen om me genezen te voelen of toch beter.
Ik heb het moeilijk met het sociaal contact. Ik ben echt een trol geworden. Ik wil niet buitenkomen, ik wil niet praten. Ik wil gewoon in bed zijn. Er zijn gelukkig mensen die gewoon doen alsof ik geen kanker heb en dan doe ik de moeite om gewoon normaal te doen. even vergeten dat ik kanker heb
26 Januari.
Ik ben heel erg emotioneel deze week, ik ween continu en normaal ween ik nooit. Ik mijd sociaal contact, ik kan geen drama aan. Ik heb geen telefoon of gsm bij me. Ik wil niet op Facebook komen.(ik heb ook wat mensen verwijderd, sorry). Ik sms niet terug, ik open de deur niet tenzij dat je gebeld heb om langs te komen. Ik ben gewoon moe en heb niets goed te zeggen als iemand vraagt " Hoe gaat het? "
Ik ben moe, verdrietig, boos, levenloos, bang en doodmoe. Maar als ze het vragen zeg ik gewoon oh het gaat wel. Het gaat soms ook goed, maar dan wil ik er ook niet over praten. Ja ik verander in een vreselijk persoon. Dus als ik je niet beantwoord, geen bezoek wil, niet terug stuur. Dan ben ik bezig met moe wezen, associaal of gewoon mijn kinderen bekijken en proberen om mijn leven normaal te houden. Het spijt me enorm, ik wou dat ik meer was, maar ik kan het medelijden gewoon even niet aan. Kanker speelt twee maand in mijn leven en ik ben het beu!.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten