Vaarwel haar...

De laatste dagen zijn erg zwaar geweest en daarom ga ik niet te veel schrijven vandaag. Ik slaap enorm slecht en mijn eetlust is volledig weg.

Elk jaar maak ik mijn voornemens voor het nieuwe jaar. Dit jaar niet. Dit jaar staat in het teken van genezen. Al wil ik meer foto's nemen zodat mijn kinderen nog weten wie ik ben, zodat ze weten hoe ik er uit zag en dat ze leren van de strijd.

Een fout die ik maakte is googlen naar mensen die hetzelfde meemaken. Want de meeste verhalen eindigen goed maar er zitten ook enkele slechte tussen. Ik heb dus al spijt van mijn google avontuur. Ik hoop dat alles goed komt..

De laatste keer heb ik mijn lange haren gewassen. De laatste keer voelde ik mijn natte haren op mijn rug. Strelend terwijl ik ze uitwas. Voor een lange tijd zal ik mijn lokken niet meer zien. Ik heb afscheid genomen van het meest vrouwelijke in mijn leven. Mijn lange lokken. Vaarwel haar, tot gauw.

Ik was bang om met mijn nieuwe haren naar Michael te gaan en hem te tonen hoe ik er nu uit zie. Wat als zijn liefde verdwijnt? Maar hij vond het heel mooi en ik ben eigenlijk ook nog tevreden.

Een tijd geleden stierf een van mijn grootouders aan deze ziekte en mijn oma had haar toen een deken gemaakt dat ze helaas nooit gezien heeft. Nu gaf ze het aan mij en ergens deed het mij pijn om te weten dat ik de persoon ben aan wie ze het moet geven maar het is nu zo.

De dokter belde me en vroeg me of ik de operatie op 25 jan. kan doen. Ik werd bang en riep nee. Maar vroeg hem of het vroeger kan. Ik ben het wachten beu.

8 Jan.

Er is nieuws.. De operatie zal morgen gebeuren. Ik ben doodzeuwachtig en weet totaal niet wat verwachten. Ik zal dus niet bloggen tot ik mij weer mens voel.

De woede is vervangen door verdriet en angst. 

Veel liefs, Yeslia