De operatie is achter de rug. Sinds de 14de ben ik weer thuis. En het voelt heel goed om terug thuis te zijn. Het enige goede aan het ziekenhuis was de pijnstillende middelen die de pijn even weg namen zodat ik kon rusten.
De verpleegsters waren gemeen, ik voelde mij zeker niet op mijn gemak in het ziekenhuis, ik heb dan ook besloten dat ik de behandeling in een andere ziekenhuis verder zet..
Ik heb erg veel pijn. De ergste pijn zit onder mijn oksels waar de dokter lymfeklieren wegnam. Het is een pijn dat ik nooit meer wil hebben..
De dagen dat ik in het ziekenhuis was kreeg ik meerde infussen waardoor mijn hand nu enorm opgezwollen staat. Ik lijk wel een speldenkussen.
Mijn bloeddruk was enorm laag dus ik kreeg verschillende dingen toegediend, de operatie ging gelukkig vlot en daar zijn we blij om.
Emotioneel voel ik me vrij goed. Het voelt alsof een stuk van de kanker toch al uit mijn lichaam is en ik daar afscheid van kan nemen. En dat maakt het waard om zo veel pijn te lijden. Ik weiger om mezelf te bekijken in een spiegel, ik ben er niet klaar voor, ik zie de verbanden en de wonden en dat is al erg genoeg.
Ik heb vier afvoerkanalen, twee aan elke kant. Michael is mijn verpleger en mijn liefde voor hem wordt met de dag sterker. Hij maakt me een beetje gek omdat ik niets zelf mag doen, maar hij doet het met liefde en daar zouden veel vrouwen geld voor geven :) Ik ben dankbaar voor mijn lieve man.
En nog goed nieuws, misschien een beetje te veel informatie maar toch zeg ik het.
Ze hebben mijn tepels kunnen redden. Er zijn nog veel wonden en litttekens, maar op een dag zal ik toch een schone borst hebben.
Was het dit allemaal waard?
Neen, zelfs geen klein beetje.
Maar het gebeurd en daar kan ik niet van onder.
Ik heb veel mensen die gebaren willen doen maar ik kan het niet aan. Hoe erg onsociaal het is van mij. Maar elk klein teken van liefde of steun aan de kanker maakt mij bang en doet me inzien dat ik ziek ben. Ik wil gewoon zoveel mogelijk mijn gewoon leven blijven hebben en niet heel de tijd denken dat ik ziek ben.
Met die bedoeling zal ik facebook even mijden en mijn telefoon uit zetten.
Op die manier heb ik tijd voor mezelf en mijn familie.
Ik ben dankbaar voor de steun, maar er zullen nog mensen mij begrijpen hoop ik dat het soms allemaal te veel is. Ik blijf gewoon Yesliana Lucanti!
Een quote om te huilen van mijn oudste dochter:
" Mama, je bent dan wel ziek nu, maar ik weet dat jij beter wordt, ik heb dat gevraagd aan die meneer boven. "
Geen opmerkingen:
Een reactie posten