De afvoerkanalen zijn verwijderd. Alle vier. Gelukkig, ze staken me heel erg tegen. Het toenaaien van de wonde deed meer pijn dan het verwijderen zelf. Ik kreeg zelf de toestemming om te douchen. Heerlijk.
Alle testen kwamen ook meteen terug. De testen van de lymfeklieren, het bobbeltje en de genetische testen. Het goede nieuws is dat ik me geen zorgen moet maken om mijn kinderen. Ik heb gewoon de pech gehad om één van de kankerdragers te zijn, de drie prachtige dochters komen er gewoon van af. De testen waren helaas minder goed. Ik had gehoopt dat er geen van allemaal positief terug kwam maar helaas één test kwam wel positief terug. Mijn lymfeklier is besmet met kanker.
Dat betekent bestraling na de chemo. Ik wil gewoon genezen nu. Ik ben het allemaal zo beu. Ik wil een normaal leven.
Michael luisterde niet meer, zijn hoofd was ergens anders. Hij droomde weg, hij werd lijkbleek en ik merkte voor de eerste keer zijn angst erger dan ooit. De dokter en ik waren blij dat het er maar één was, helaas michael volgde onze gedachten nog niet. Hij zit er langzaam een beetje door. Ik begrijp hem wel, het wordt harder om ons sterk te houden...
17 jan.
Ik voel me vuil. Sinds de operatie heb ik geen douche mogen nemen.Mijn haar is vettig, mijn huid ziet er niet uit en mijn gezicht lijkt vol olie. Samen met michael nam ik een douche, toen ik naakt stond en mezelf zag brak ik in stukken. Ik vond mezelf er zo lelijk uit zien, ik kan er niet van over. Het is hard om in de spiegel te kijken en een vreemde vrouw te zien, een vrouw met kanker.
18 Jan.
Het gaat nog steeds niet beter mij. Ik wil in bed blijven en gewoon niet wakker worden. Elke keer als ik ga slapen hoop ik dat de ochtend een mooie dag brengt maar ergens weet je dat elke dag nog steeds dezelfde hel zal blijven. Iemand vroeg me hoe het ging met de kinderen. Het gaat goed met hen.
We hebben ze nog niet neergezet om te zeggen " mama heeft kanker '.
De tweeling zou het niet snappen en Melina is een te grote stress kip voor dat. Ze weten dat ik de operatie heb gehad Ze zien de wonden, we verbergen ze niet maar tonen ze ook niet. We willen dat ze zich betrokken voelen maar we willen niet dat ze bang zijn continu.
Volgende stap is Chemo, nog twee weken en het zal starten. Sommige mensen starten nieuwe jobs, nieuwe studies, ik start een periode van chemo.
19 Jan.
Vanmorgen kwam er een vrouw langs van de kerk, ze bracht een goodiebag. Het doet raar om Italiaans te praten dus antwoorde ik even in het Nederlands. Gelukkig verstond ze dat niet. Voor de kinderen is het goed dat ze al Italiaans spraken voor we hierheen kwamen. Voor zij die zich afvragen hoe dat werkt, De kinderen gaan hier naar school. In het Italiaans. Ze zeggen wel dat ze hun vriendjes missen maar beseffen ook dat het beter is voor mij om hier te zijn bij tante en opa.
Toch deed het bezoek van de vrouw mij even nadenken, hoe hard ik het ook vond om weer mensen te zien. Het deed me beseffen dat ik moet vechten voor mijn drie kinderen. Ik stond op, deed de meisjes hun haar, en maakte eten in zo ver mogelijk.
Ik heb altijd geloofd in God, één van de 10 Lucanti kinderen zijn maakte dat echt noodzakelijk. :) Maar nu weet ik niet wat hij me wil leren en ben ik dus ook wat boos.
De foto is van het verbrand je BH-feestje! Ja het voelde goed! Nu ga ik even wandelen met de kinderen in zo ver mogelijk, gewoon buiten zijn zal al goed doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten