29 Jan.
Vandaag ging ik naar mijn dokter, ze nam de nietjes er uit en ik voelde er helemaal niets van. Ik had zo veel vragen maar ik vergat ze neer te schrijven. Eén van de vragen was " Welke fase heb ik nu? " . En als de kanker weg is waarom heb ik dan chemo. .... Vraag één werd meteen beantwoord, ik zit in Fase drie van de kanker.
Ze legde het meer uit dan dat ik het kon begrijpen. Ik zal chemo krijgen. Voor zij die niet veel weten van de kanker, fase drie wil zeggen dat de tumor groter was dan vijf centimeter en dat ik mogelijke verdere uitzaaingen heb.
Toch voel ik me nog ok, het leven komt goed, mensen genezen. Ik moet chemo krijgen en straling, ik moet het onder ogen zien, gedaan met negeren.
Vandaag ben ik ook eens buiten geweest, ik heb enkele oude vrienden gezien, ik ben een huis gaan bewonderen ik weet dat het leven verder gaat.
Ik weet dat mensen soms niet weten wat zeggen, en ik weet ook ni wat zeggen als iets slecht gaat in hun leven, dus ik begrijp het. Toch doet het goed dat ze iets willen zeggen, ook al dringen ze zich soms op. Ik ben ziek en ik moet het accepteren.
Je gaat toch meer moeten bedenken dan " je kort haar staat je goed " want over enkele dagen zal ik geen haar meer hebben. Ik zal KAAL zijn!. de tranen vloeien bij het schrijven van deze tekst..
30 Jan.
Een nieuwe dokter, hij is zalig, hij praat wel heel veel. Ik ben gewogen, mijn bloeddruk werd gemeten, mijn hartslag en alles...
De verpleegster zei " Je bent vijf kilo kwijt " Mijn enige antwoord was " Ja ik ben mijn haar kwijt en mijn borsten, wat verwacht je nu? " Ze kon er gelukkig met lachen.
We kregen een les over chemo. Als je kanker niet verspreid was zou de dokter je zeggen " oh je hebt geen chemo nodig ". Ik ben bang voor de toekomst. Ik hoop dat de behandelingen sterker worden, minder mensen ziek worden en vooral mijn lieve drie dochters. Ik zit in de grijze zone, verspreid naar een klier. De chemo kan het wegnemen of het kan totaal niet helpen. Ik vroeg hem " Als ik je dochter was, wat zou je me zeggen te doen? " Hij antwoorde me " Chemo ".
10 Februari is de dag. 14 feb is het valentijn en worden de meisjes weer een jaar ouder, ik kan echt niet geloven dat ik ziek zal zijn op hun verjaardag. Ik moet een echo ondergaan, testen van mijn hart.En donderdag zal ik te horen krijgen of mijn hart het vergif wel aankan. 8 rondes elke week. 4 Maanden zal ik chemo krijgen.
Maar als je denkt, oh dat is niets. Neen daar stopt het niet. 10 jaar lag pillen slikken, en een monitor voor de rest van mijn leven. Hij sprak over effecten Hij vertelde me over het verliezen van mijn haar.. Ik kan het wel aan hoop ik. De meisjes zullen me ziek zien liggen in bed of op de badkamer overgevend. Alles komt goed!
Ik kreeg een voorschrift voor een pruik, maar wil ik haar van een ander of niet echt? Ik heb bedacht om misschien een roze of een blauwe pruik te nemen. Zo doe ik toch ooit eens gek in mijn leven. Maar ik denk dat ik toch gewoon een mooi sjaaltje zal zoeken. Mijn zus Chloé maakte zelfs al één.
Nu begint het echte verhaal...
Is dit het nieuwe normaal?
19 January
Mijn mama nam de meisjes mee voor de dag omdat we weer een afspraak hebben vandaag. De meisjes hebben een lijst gemaakt wat ze allemaal gingen doen overdag bij tante Francesca en papa Alesandro. Ze wouden gaan ijsschaatsen en dat hebben ze dan ook gedaan. Hun mond stond gewoon niet stil.
Hierdoor besef ik dat dankbaar mag zijn voor de steun van mijn ouders en babysits en mijn zussen en broers. Als ze weg zijn voel ik me wel verloren. Overdag gaan ze hier naar school en de eerste dagen hadden ze het lastig maar nu gaat het beter.
Meestal ben ik klaar voor een rustpauze maar vandaag weende ik toen ze vertrokken. Ik heb me echt al slecht gevoeld deze week. Ik keek hen aan gisteren toen ze door de tuin rende en ze Frozen naspeelde. Ik was gelukkig.
Ik hoorde ze roepen " Mama, kijk wat ik kan" En ik keek en keek maar ik kon mezelf niet aanzetten om te gaan rusten, ik moest kijken. Dit alles zorgt er voor dat ik gewoon in mijn zetel wil gaan zitten en hun hand wil vasthouden. Ik wil luisteren naar Melina die weer één van haar nutteloze verhalen vertelt. Ik wil naar hen luisteren, de tweeling bekijken en hen horen zeggen hoe geweldig ze zijn.
Misschien maakt dit alles me een betere moeder dan ik ooit was voor hen.
20 Januari
Als je kanker hebt moet je veel keuzes maken. Gelukkig heb je de dokter, je familie en je chirurg om je te helpen. We hebben vandaag gesproken met meerdere vrouwen die ook kanker kregen. Een kwam voor haar biopsie. Iemand anders had al enkele maanden chemo gekregen. Het is een vreemd gevoel dat ik kreeg. Het doet goed te horen dat je niet alleen bent, maar toch wou je dat wel alleen was. Ik heb besloten dat ik een dubbele verwijdering zal doen. Ik ben nog maar 25 en wil zeker niet dat de kanker nog terug komt. Ik wil ook geen valse borst en één echte..
Ik kom misschien nog terug op mijn keuze maar nu wil ik het niet. Ik weet dat het veel pijn gaat doen, maar het is zo. Ik wil niet nog eens kanker overwinnen.
Ik wil de kanker uit mij! WEG! ga toch weg! Ik kan met niet voorstellen dat ik al een jaar rondliep met de kanker, ook al was hij niet verspreid.
Het is vreemd, soms kan het me echt niet schelen, andere dagen haat ik het en wil ik de hele wereld gewoon op zijn plaats zetten. Ik probeer elke dag gewoon te leven, maar soms is het echt hopen dat ik de dag al door kom.
Ik voel me vrij goed na een operatie een week geleden. Ik heb nog vieze lekkage waar de afvoers zaten. Het doet nog steeds pijn om mijn arm op te heffen. De wonde maken me ziek en ik kan mezelf al weer aankleden, ik heb al afgewassen, ik heb gewandeld in de tuin met Josie naast mij en ik heb op mijn zij geslapen. Ik kan niet inbeelden dat ik ooit zou denken dat recht zitten zo een oefening zou zijn, maar toch is dat het nu. Recht zitten is hard!
21 Januari
Michael is werk gaan zoeken, en we proberen alles weer zo normaal mogelijk te maken. Ik heb het huis wat opgeruimd, ik ben naar het park geweest. Ik heb nog steeds geen energie en ik weet dat het zal komen in een paar dagen/weken.
Michael was de liefste man ooit terwijl hij thuis was, hij behandelde me als een queen. Als hij vond dat ik iets deed dat ik niet moest doen, nam hij het over, hij zorgde voor de meisjes, maakte eten en kuisde het huis. Hij was zo geweldig doorheen deze kut periode(sorry voor het taalgebruik). Maar toch was hij er voor mij. Hij doet me er aan denken dat ik voor altijd met hem wil zijn.
De nietjes gaan er maandag uit en ik denk dat het me een beetje gaat helpen om me genezen te voelen of toch beter.
Ik heb het moeilijk met het sociaal contact. Ik ben echt een trol geworden. Ik wil niet buitenkomen, ik wil niet praten. Ik wil gewoon in bed zijn. Er zijn gelukkig mensen die gewoon doen alsof ik geen kanker heb en dan doe ik de moeite om gewoon normaal te doen. even vergeten dat ik kanker heb
26 Januari.
Ik ben heel erg emotioneel deze week, ik ween continu en normaal ween ik nooit. Ik mijd sociaal contact, ik kan geen drama aan. Ik heb geen telefoon of gsm bij me. Ik wil niet op Facebook komen.(ik heb ook wat mensen verwijderd, sorry). Ik sms niet terug, ik open de deur niet tenzij dat je gebeld heb om langs te komen. Ik ben gewoon moe en heb niets goed te zeggen als iemand vraagt " Hoe gaat het? "
Ik ben moe, verdrietig, boos, levenloos, bang en doodmoe. Maar als ze het vragen zeg ik gewoon oh het gaat wel. Het gaat soms ook goed, maar dan wil ik er ook niet over praten. Ja ik verander in een vreselijk persoon. Dus als ik je niet beantwoord, geen bezoek wil, niet terug stuur. Dan ben ik bezig met moe wezen, associaal of gewoon mijn kinderen bekijken en proberen om mijn leven normaal te houden. Het spijt me enorm, ik wou dat ik meer was, maar ik kan het medelijden gewoon even niet aan. Kanker speelt twee maand in mijn leven en ik ben het beu!.
Mijn mama nam de meisjes mee voor de dag omdat we weer een afspraak hebben vandaag. De meisjes hebben een lijst gemaakt wat ze allemaal gingen doen overdag bij tante Francesca en papa Alesandro. Ze wouden gaan ijsschaatsen en dat hebben ze dan ook gedaan. Hun mond stond gewoon niet stil.
Hierdoor besef ik dat dankbaar mag zijn voor de steun van mijn ouders en babysits en mijn zussen en broers. Als ze weg zijn voel ik me wel verloren. Overdag gaan ze hier naar school en de eerste dagen hadden ze het lastig maar nu gaat het beter.
Meestal ben ik klaar voor een rustpauze maar vandaag weende ik toen ze vertrokken. Ik heb me echt al slecht gevoeld deze week. Ik keek hen aan gisteren toen ze door de tuin rende en ze Frozen naspeelde. Ik was gelukkig.
Ik hoorde ze roepen " Mama, kijk wat ik kan" En ik keek en keek maar ik kon mezelf niet aanzetten om te gaan rusten, ik moest kijken. Dit alles zorgt er voor dat ik gewoon in mijn zetel wil gaan zitten en hun hand wil vasthouden. Ik wil luisteren naar Melina die weer één van haar nutteloze verhalen vertelt. Ik wil naar hen luisteren, de tweeling bekijken en hen horen zeggen hoe geweldig ze zijn.
Misschien maakt dit alles me een betere moeder dan ik ooit was voor hen.
20 Januari
Als je kanker hebt moet je veel keuzes maken. Gelukkig heb je de dokter, je familie en je chirurg om je te helpen. We hebben vandaag gesproken met meerdere vrouwen die ook kanker kregen. Een kwam voor haar biopsie. Iemand anders had al enkele maanden chemo gekregen. Het is een vreemd gevoel dat ik kreeg. Het doet goed te horen dat je niet alleen bent, maar toch wou je dat wel alleen was. Ik heb besloten dat ik een dubbele verwijdering zal doen. Ik ben nog maar 25 en wil zeker niet dat de kanker nog terug komt. Ik wil ook geen valse borst en één echte..
Ik kom misschien nog terug op mijn keuze maar nu wil ik het niet. Ik weet dat het veel pijn gaat doen, maar het is zo. Ik wil niet nog eens kanker overwinnen.
Ik wil de kanker uit mij! WEG! ga toch weg! Ik kan met niet voorstellen dat ik al een jaar rondliep met de kanker, ook al was hij niet verspreid.
Het is vreemd, soms kan het me echt niet schelen, andere dagen haat ik het en wil ik de hele wereld gewoon op zijn plaats zetten. Ik probeer elke dag gewoon te leven, maar soms is het echt hopen dat ik de dag al door kom.
Ik voel me vrij goed na een operatie een week geleden. Ik heb nog vieze lekkage waar de afvoers zaten. Het doet nog steeds pijn om mijn arm op te heffen. De wonde maken me ziek en ik kan mezelf al weer aankleden, ik heb al afgewassen, ik heb gewandeld in de tuin met Josie naast mij en ik heb op mijn zij geslapen. Ik kan niet inbeelden dat ik ooit zou denken dat recht zitten zo een oefening zou zijn, maar toch is dat het nu. Recht zitten is hard!
21 Januari
Michael is werk gaan zoeken, en we proberen alles weer zo normaal mogelijk te maken. Ik heb het huis wat opgeruimd, ik ben naar het park geweest. Ik heb nog steeds geen energie en ik weet dat het zal komen in een paar dagen/weken.
Michael was de liefste man ooit terwijl hij thuis was, hij behandelde me als een queen. Als hij vond dat ik iets deed dat ik niet moest doen, nam hij het over, hij zorgde voor de meisjes, maakte eten en kuisde het huis. Hij was zo geweldig doorheen deze kut periode(sorry voor het taalgebruik). Maar toch was hij er voor mij. Hij doet me er aan denken dat ik voor altijd met hem wil zijn.
De nietjes gaan er maandag uit en ik denk dat het me een beetje gaat helpen om me genezen te voelen of toch beter.
Ik heb het moeilijk met het sociaal contact. Ik ben echt een trol geworden. Ik wil niet buitenkomen, ik wil niet praten. Ik wil gewoon in bed zijn. Er zijn gelukkig mensen die gewoon doen alsof ik geen kanker heb en dan doe ik de moeite om gewoon normaal te doen. even vergeten dat ik kanker heb
26 Januari.
Ik ben heel erg emotioneel deze week, ik ween continu en normaal ween ik nooit. Ik mijd sociaal contact, ik kan geen drama aan. Ik heb geen telefoon of gsm bij me. Ik wil niet op Facebook komen.(ik heb ook wat mensen verwijderd, sorry). Ik sms niet terug, ik open de deur niet tenzij dat je gebeld heb om langs te komen. Ik ben gewoon moe en heb niets goed te zeggen als iemand vraagt " Hoe gaat het? "
Ik ben moe, verdrietig, boos, levenloos, bang en doodmoe. Maar als ze het vragen zeg ik gewoon oh het gaat wel. Het gaat soms ook goed, maar dan wil ik er ook niet over praten. Ja ik verander in een vreselijk persoon. Dus als ik je niet beantwoord, geen bezoek wil, niet terug stuur. Dan ben ik bezig met moe wezen, associaal of gewoon mijn kinderen bekijken en proberen om mijn leven normaal te houden. Het spijt me enorm, ik wou dat ik meer was, maar ik kan het medelijden gewoon even niet aan. Kanker speelt twee maand in mijn leven en ik ben het beu!.
Soms gaat het goed, soms gaat het slecht
16 Jan
De afvoerkanalen zijn verwijderd. Alle vier. Gelukkig, ze staken me heel erg tegen. Het toenaaien van de wonde deed meer pijn dan het verwijderen zelf. Ik kreeg zelf de toestemming om te douchen. Heerlijk.
Alle testen kwamen ook meteen terug. De testen van de lymfeklieren, het bobbeltje en de genetische testen. Het goede nieuws is dat ik me geen zorgen moet maken om mijn kinderen. Ik heb gewoon de pech gehad om één van de kankerdragers te zijn, de drie prachtige dochters komen er gewoon van af. De testen waren helaas minder goed. Ik had gehoopt dat er geen van allemaal positief terug kwam maar helaas één test kwam wel positief terug. Mijn lymfeklier is besmet met kanker.
Dat betekent bestraling na de chemo. Ik wil gewoon genezen nu. Ik ben het allemaal zo beu. Ik wil een normaal leven.
Michael luisterde niet meer, zijn hoofd was ergens anders. Hij droomde weg, hij werd lijkbleek en ik merkte voor de eerste keer zijn angst erger dan ooit. De dokter en ik waren blij dat het er maar één was, helaas michael volgde onze gedachten nog niet. Hij zit er langzaam een beetje door. Ik begrijp hem wel, het wordt harder om ons sterk te houden...
17 jan.
Ik voel me vuil. Sinds de operatie heb ik geen douche mogen nemen.Mijn haar is vettig, mijn huid ziet er niet uit en mijn gezicht lijkt vol olie. Samen met michael nam ik een douche, toen ik naakt stond en mezelf zag brak ik in stukken. Ik vond mezelf er zo lelijk uit zien, ik kan er niet van over. Het is hard om in de spiegel te kijken en een vreemde vrouw te zien, een vrouw met kanker.
18 Jan.
Het gaat nog steeds niet beter mij. Ik wil in bed blijven en gewoon niet wakker worden. Elke keer als ik ga slapen hoop ik dat de ochtend een mooie dag brengt maar ergens weet je dat elke dag nog steeds dezelfde hel zal blijven. Iemand vroeg me hoe het ging met de kinderen. Het gaat goed met hen.
We hebben ze nog niet neergezet om te zeggen " mama heeft kanker '.
De tweeling zou het niet snappen en Melina is een te grote stress kip voor dat. Ze weten dat ik de operatie heb gehad Ze zien de wonden, we verbergen ze niet maar tonen ze ook niet. We willen dat ze zich betrokken voelen maar we willen niet dat ze bang zijn continu.
Volgende stap is Chemo, nog twee weken en het zal starten. Sommige mensen starten nieuwe jobs, nieuwe studies, ik start een periode van chemo.
19 Jan.
Vanmorgen kwam er een vrouw langs van de kerk, ze bracht een goodiebag. Het doet raar om Italiaans te praten dus antwoorde ik even in het Nederlands. Gelukkig verstond ze dat niet. Voor de kinderen is het goed dat ze al Italiaans spraken voor we hierheen kwamen. Voor zij die zich afvragen hoe dat werkt, De kinderen gaan hier naar school. In het Italiaans. Ze zeggen wel dat ze hun vriendjes missen maar beseffen ook dat het beter is voor mij om hier te zijn bij tante en opa.
Toch deed het bezoek van de vrouw mij even nadenken, hoe hard ik het ook vond om weer mensen te zien. Het deed me beseffen dat ik moet vechten voor mijn drie kinderen. Ik stond op, deed de meisjes hun haar, en maakte eten in zo ver mogelijk.
Ik heb altijd geloofd in God, één van de 10 Lucanti kinderen zijn maakte dat echt noodzakelijk. :) Maar nu weet ik niet wat hij me wil leren en ben ik dus ook wat boos.
De foto is van het verbrand je BH-feestje! Ja het voelde goed! Nu ga ik even wandelen met de kinderen in zo ver mogelijk, gewoon buiten zijn zal al goed doen.
De afvoerkanalen zijn verwijderd. Alle vier. Gelukkig, ze staken me heel erg tegen. Het toenaaien van de wonde deed meer pijn dan het verwijderen zelf. Ik kreeg zelf de toestemming om te douchen. Heerlijk.
Alle testen kwamen ook meteen terug. De testen van de lymfeklieren, het bobbeltje en de genetische testen. Het goede nieuws is dat ik me geen zorgen moet maken om mijn kinderen. Ik heb gewoon de pech gehad om één van de kankerdragers te zijn, de drie prachtige dochters komen er gewoon van af. De testen waren helaas minder goed. Ik had gehoopt dat er geen van allemaal positief terug kwam maar helaas één test kwam wel positief terug. Mijn lymfeklier is besmet met kanker.
Dat betekent bestraling na de chemo. Ik wil gewoon genezen nu. Ik ben het allemaal zo beu. Ik wil een normaal leven.
Michael luisterde niet meer, zijn hoofd was ergens anders. Hij droomde weg, hij werd lijkbleek en ik merkte voor de eerste keer zijn angst erger dan ooit. De dokter en ik waren blij dat het er maar één was, helaas michael volgde onze gedachten nog niet. Hij zit er langzaam een beetje door. Ik begrijp hem wel, het wordt harder om ons sterk te houden...
17 jan.
Ik voel me vuil. Sinds de operatie heb ik geen douche mogen nemen.Mijn haar is vettig, mijn huid ziet er niet uit en mijn gezicht lijkt vol olie. Samen met michael nam ik een douche, toen ik naakt stond en mezelf zag brak ik in stukken. Ik vond mezelf er zo lelijk uit zien, ik kan er niet van over. Het is hard om in de spiegel te kijken en een vreemde vrouw te zien, een vrouw met kanker.
18 Jan.
Het gaat nog steeds niet beter mij. Ik wil in bed blijven en gewoon niet wakker worden. Elke keer als ik ga slapen hoop ik dat de ochtend een mooie dag brengt maar ergens weet je dat elke dag nog steeds dezelfde hel zal blijven. Iemand vroeg me hoe het ging met de kinderen. Het gaat goed met hen.
We hebben ze nog niet neergezet om te zeggen " mama heeft kanker '.
De tweeling zou het niet snappen en Melina is een te grote stress kip voor dat. Ze weten dat ik de operatie heb gehad Ze zien de wonden, we verbergen ze niet maar tonen ze ook niet. We willen dat ze zich betrokken voelen maar we willen niet dat ze bang zijn continu.
Volgende stap is Chemo, nog twee weken en het zal starten. Sommige mensen starten nieuwe jobs, nieuwe studies, ik start een periode van chemo.
19 Jan.
Vanmorgen kwam er een vrouw langs van de kerk, ze bracht een goodiebag. Het doet raar om Italiaans te praten dus antwoorde ik even in het Nederlands. Gelukkig verstond ze dat niet. Voor de kinderen is het goed dat ze al Italiaans spraken voor we hierheen kwamen. Voor zij die zich afvragen hoe dat werkt, De kinderen gaan hier naar school. In het Italiaans. Ze zeggen wel dat ze hun vriendjes missen maar beseffen ook dat het beter is voor mij om hier te zijn bij tante en opa.
Toch deed het bezoek van de vrouw mij even nadenken, hoe hard ik het ook vond om weer mensen te zien. Het deed me beseffen dat ik moet vechten voor mijn drie kinderen. Ik stond op, deed de meisjes hun haar, en maakte eten in zo ver mogelijk.
Ik heb altijd geloofd in God, één van de 10 Lucanti kinderen zijn maakte dat echt noodzakelijk. :) Maar nu weet ik niet wat hij me wil leren en ben ik dus ook wat boos.
De foto is van het verbrand je BH-feestje! Ja het voelde goed! Nu ga ik even wandelen met de kinderen in zo ver mogelijk, gewoon buiten zijn zal al goed doen.
Vriendschapsboekje..
Een leuke tag via Elisse maar de templates zijn afkomstig van Zoë. Doe je ook mee?
Nu weet je dus weer wat over mij.
Na de operatie...
14 Januari.
De operatie is achter de rug. Sinds de 14de ben ik weer thuis. En het voelt heel goed om terug thuis te zijn. Het enige goede aan het ziekenhuis was de pijnstillende middelen die de pijn even weg namen zodat ik kon rusten.
De verpleegsters waren gemeen, ik voelde mij zeker niet op mijn gemak in het ziekenhuis, ik heb dan ook besloten dat ik de behandeling in een andere ziekenhuis verder zet..
Ik heb erg veel pijn. De ergste pijn zit onder mijn oksels waar de dokter lymfeklieren wegnam. Het is een pijn dat ik nooit meer wil hebben..
De dagen dat ik in het ziekenhuis was kreeg ik meerde infussen waardoor mijn hand nu enorm opgezwollen staat. Ik lijk wel een speldenkussen.
Mijn bloeddruk was enorm laag dus ik kreeg verschillende dingen toegediend, de operatie ging gelukkig vlot en daar zijn we blij om.
Emotioneel voel ik me vrij goed. Het voelt alsof een stuk van de kanker toch al uit mijn lichaam is en ik daar afscheid van kan nemen. En dat maakt het waard om zo veel pijn te lijden. Ik weiger om mezelf te bekijken in een spiegel, ik ben er niet klaar voor, ik zie de verbanden en de wonden en dat is al erg genoeg.
Ik heb vier afvoerkanalen, twee aan elke kant. Michael is mijn verpleger en mijn liefde voor hem wordt met de dag sterker. Hij maakt me een beetje gek omdat ik niets zelf mag doen, maar hij doet het met liefde en daar zouden veel vrouwen geld voor geven :) Ik ben dankbaar voor mijn lieve man.
En nog goed nieuws, misschien een beetje te veel informatie maar toch zeg ik het.
Ze hebben mijn tepels kunnen redden. Er zijn nog veel wonden en litttekens, maar op een dag zal ik toch een schone borst hebben.
Was het dit allemaal waard?
Neen, zelfs geen klein beetje.
Maar het gebeurd en daar kan ik niet van onder.
Ik heb veel mensen die gebaren willen doen maar ik kan het niet aan. Hoe erg onsociaal het is van mij. Maar elk klein teken van liefde of steun aan de kanker maakt mij bang en doet me inzien dat ik ziek ben. Ik wil gewoon zoveel mogelijk mijn gewoon leven blijven hebben en niet heel de tijd denken dat ik ziek ben.
Met die bedoeling zal ik facebook even mijden en mijn telefoon uit zetten.
Op die manier heb ik tijd voor mezelf en mijn familie.
Ik ben dankbaar voor de steun, maar er zullen nog mensen mij begrijpen hoop ik dat het soms allemaal te veel is. Ik blijf gewoon Yesliana Lucanti!
Een quote om te huilen van mijn oudste dochter:
" Mama, je bent dan wel ziek nu, maar ik weet dat jij beter wordt, ik heb dat gevraagd aan die meneer boven. "
De operatie is achter de rug. Sinds de 14de ben ik weer thuis. En het voelt heel goed om terug thuis te zijn. Het enige goede aan het ziekenhuis was de pijnstillende middelen die de pijn even weg namen zodat ik kon rusten.
De verpleegsters waren gemeen, ik voelde mij zeker niet op mijn gemak in het ziekenhuis, ik heb dan ook besloten dat ik de behandeling in een andere ziekenhuis verder zet..
Ik heb erg veel pijn. De ergste pijn zit onder mijn oksels waar de dokter lymfeklieren wegnam. Het is een pijn dat ik nooit meer wil hebben..
De dagen dat ik in het ziekenhuis was kreeg ik meerde infussen waardoor mijn hand nu enorm opgezwollen staat. Ik lijk wel een speldenkussen.
Mijn bloeddruk was enorm laag dus ik kreeg verschillende dingen toegediend, de operatie ging gelukkig vlot en daar zijn we blij om.
Emotioneel voel ik me vrij goed. Het voelt alsof een stuk van de kanker toch al uit mijn lichaam is en ik daar afscheid van kan nemen. En dat maakt het waard om zo veel pijn te lijden. Ik weiger om mezelf te bekijken in een spiegel, ik ben er niet klaar voor, ik zie de verbanden en de wonden en dat is al erg genoeg.
Ik heb vier afvoerkanalen, twee aan elke kant. Michael is mijn verpleger en mijn liefde voor hem wordt met de dag sterker. Hij maakt me een beetje gek omdat ik niets zelf mag doen, maar hij doet het met liefde en daar zouden veel vrouwen geld voor geven :) Ik ben dankbaar voor mijn lieve man.
En nog goed nieuws, misschien een beetje te veel informatie maar toch zeg ik het.
Ze hebben mijn tepels kunnen redden. Er zijn nog veel wonden en litttekens, maar op een dag zal ik toch een schone borst hebben.
Was het dit allemaal waard?
Neen, zelfs geen klein beetje.
Maar het gebeurd en daar kan ik niet van onder.
Ik heb veel mensen die gebaren willen doen maar ik kan het niet aan. Hoe erg onsociaal het is van mij. Maar elk klein teken van liefde of steun aan de kanker maakt mij bang en doet me inzien dat ik ziek ben. Ik wil gewoon zoveel mogelijk mijn gewoon leven blijven hebben en niet heel de tijd denken dat ik ziek ben.
Met die bedoeling zal ik facebook even mijden en mijn telefoon uit zetten.
Op die manier heb ik tijd voor mezelf en mijn familie.
Ik ben dankbaar voor de steun, maar er zullen nog mensen mij begrijpen hoop ik dat het soms allemaal te veel is. Ik blijf gewoon Yesliana Lucanti!
Een quote om te huilen van mijn oudste dochter:
" Mama, je bent dan wel ziek nu, maar ik weet dat jij beter wordt, ik heb dat gevraagd aan die meneer boven. "
Vaarwel haar...
De laatste dagen zijn erg zwaar geweest en daarom ga ik niet te veel schrijven vandaag. Ik slaap enorm slecht en mijn eetlust is volledig weg.
Elk jaar maak ik mijn voornemens voor het nieuwe jaar. Dit jaar niet. Dit jaar staat in het teken van genezen. Al wil ik meer foto's nemen zodat mijn kinderen nog weten wie ik ben, zodat ze weten hoe ik er uit zag en dat ze leren van de strijd.
Een fout die ik maakte is googlen naar mensen die hetzelfde meemaken. Want de meeste verhalen eindigen goed maar er zitten ook enkele slechte tussen. Ik heb dus al spijt van mijn google avontuur. Ik hoop dat alles goed komt..
De laatste keer heb ik mijn lange haren gewassen. De laatste keer voelde ik mijn natte haren op mijn rug. Strelend terwijl ik ze uitwas. Voor een lange tijd zal ik mijn lokken niet meer zien. Ik heb afscheid genomen van het meest vrouwelijke in mijn leven. Mijn lange lokken. Vaarwel haar, tot gauw.
Ik was bang om met mijn nieuwe haren naar Michael te gaan en hem te tonen hoe ik er nu uit zie. Wat als zijn liefde verdwijnt? Maar hij vond het heel mooi en ik ben eigenlijk ook nog tevreden.
Een tijd geleden stierf een van mijn grootouders aan deze ziekte en mijn oma had haar toen een deken gemaakt dat ze helaas nooit gezien heeft. Nu gaf ze het aan mij en ergens deed het mij pijn om te weten dat ik de persoon ben aan wie ze het moet geven maar het is nu zo.
De dokter belde me en vroeg me of ik de operatie op 25 jan. kan doen. Ik werd bang en riep nee. Maar vroeg hem of het vroeger kan. Ik ben het wachten beu.
8 Jan.
Er is nieuws.. De operatie zal morgen gebeuren. Ik ben doodzeuwachtig en weet totaal niet wat verwachten. Ik zal dus niet bloggen tot ik mij weer mens voel.
De woede is vervangen door verdriet en angst.
Veel liefs, Yeslia
Elk jaar maak ik mijn voornemens voor het nieuwe jaar. Dit jaar niet. Dit jaar staat in het teken van genezen. Al wil ik meer foto's nemen zodat mijn kinderen nog weten wie ik ben, zodat ze weten hoe ik er uit zag en dat ze leren van de strijd.
Een fout die ik maakte is googlen naar mensen die hetzelfde meemaken. Want de meeste verhalen eindigen goed maar er zitten ook enkele slechte tussen. Ik heb dus al spijt van mijn google avontuur. Ik hoop dat alles goed komt..
De laatste keer heb ik mijn lange haren gewassen. De laatste keer voelde ik mijn natte haren op mijn rug. Strelend terwijl ik ze uitwas. Voor een lange tijd zal ik mijn lokken niet meer zien. Ik heb afscheid genomen van het meest vrouwelijke in mijn leven. Mijn lange lokken. Vaarwel haar, tot gauw.
Ik was bang om met mijn nieuwe haren naar Michael te gaan en hem te tonen hoe ik er nu uit zie. Wat als zijn liefde verdwijnt? Maar hij vond het heel mooi en ik ben eigenlijk ook nog tevreden.
8 Jan.
Er is nieuws.. De operatie zal morgen gebeuren. Ik ben doodzeuwachtig en weet totaal niet wat verwachten. Ik zal dus niet bloggen tot ik mij weer mens voel.
De woede is vervangen door verdriet en angst.
Veel liefs, Yeslia
gedachten...
1-1
Het is een nieuw jaar. Het voorbije jaar was niet goed, maar ook niet slecht.Ik ben dan ook bang dat dit jaar zo slecht gaat starten, maar ik hoop dat het dan beter eindigt dan dat het start.
Deze week kwam Ann-Sophie langs bij ons, het was echt super om nog eens tijd door te brengen met één van mijn schoonzussen. Ze had een nieuw kapsel en zij en haar kleine lieve kiddos waren allemaal zo schattig. Het voelde geweldig om hen te zien. Jessica heeft haar ook geknipt. Mijn mama knipte haar haar . En dat doen ze allemaal voor mij. In enkele jaren als ik terug gezond ben zal ik hen horen vertellen hoe zij hun haar voor mij hebben afgkenipt. Mijn nichten, mijn zussen, mijn mama. Om te lachen zei ik dan ook dat ze hun wenkbrauwen moet afscheren. Omdat ze niet luisterde zou het nu geweldig zijn dat ik geen chemo moet krijgen, dan kan ik gewoon lachen met hun haarknip stomitieit maar de kansen dat ik geen chemo moet krijgen zijn er gewoon niet. Een vrouw mag toch dromen?
Tot nu besefte ik eigenlijk niet dat er mensen echt geven om mijn situatie. tot vandaag toen ik een bezoek kreeg van een oude vriendin. Ze bracht het schoonste geschenk mee naar mij thuis. Een zak met dingen dat mijn behandeling makkelijker zal maken. Schattige mutsjes, lip balsem, zacht dekentje,....Samen lagen we te wenen op mijn zetel. En ik brabbelde in het Nederlands maar dat verstond ze niet. Ik was nog nooit zo blij. Omdat ik weet dat ze dit vertaalt met google :) Bedankt!
En in stomme harde tijden als zijn er dingen die het dragelijker maken.
Je zussen, familie, nichten en moeder die hun haar knippen.
Je schoonbroer en man die roos dragen voor de aandacht.
Vrienden die je smsen/bellen en bezig houden.
Schoolvrienden die je eten brengen.
Een vriendin die 4uur in de auto zat om mij iets te brengen.
en zo veel meer.
2-1
Toen ik vanmorgen mijn haar deed brak ik in stukken. Waarom is mijn haar toch zo belangrijk voor mij? Maandag knip ik het en het gaat vreselijk zijn voor mij.
Ik ben veel te jong vind ik nog steeds. Maar helaas gebeurt het wel met mij.
3-1
Michael maakte me wakker deze ochtend met vreselijke hoofdpijn. Ik vertelde hem dat hij ziek aan het worden is. Maar hij reageerde simpel dat we een afspraak hadden bij de dokter. Het bezoek ging vrij goed. De dokter vertelde me dat ze ging proberen om mijn tepels en dat mijn operatie snel gepland zal zijn. Woensdag weet ik dan wanneer ik de operatie ga ondergaan. Praten met de dokter doet mijn nadenken en stiekem wil ik gewoon mijn genetische test terug voor mijn meisjes.
Michael zei tot nu toe het woord kanker of chemo niet. Tot vandaag. Het was niet groots maar het betekent dat hij stopt met de ontkenning. We genoten van een dag samen, aten sushi omdat ik afscheid moet nemen van sushi tijdens de chemo.
4-1
Het is nu een maand sinds ons leven veranderde door het nieuws. Het voelt al veel langer dan een maand. Ik dacht dat ik na een maand toch verder zou staan.
Ik weet ook wel dat niet alles in een nacht gebeurd maar toch ik ben het beu om te wachten. Ik eet niet, ik slaap niet, ik ben gestresseerd en deprissief.
Ik voel alsof ik op een achtbaan zit. Ik ben oke, nee ik wil wenen. Vandaag kan ik lachen. neen ik wil je slagen.
Nog steeds ben ik aan het ontkennen. Ik blijf denken dat mijn haar knippen misschien stom is. Stel dat ik toch geen chemo moet krijgen. Dan is mijn haar weg. Misschien waren de resultaten bedoeld voor een ander persoon.
Ik vroeg Michael of hij denkt dat er een reden is dat dit gebeurd. Ik probeer te geloven dat het gebeurd met een reden en dat er iets goed uit verder komt.
Maar het is hard.
Wanneer ik erg moe word komen al die slechte gedachten in mijn hoofd.
" wat als het terug komt? of nooit weg gaat? " Maar de ergste gedachten, wat gaan mijn kinderen denken als ze mij ziek zien? Dan komen de paniekaanvallen en kan ik niet meer stoppen met panikeren.
Dit jaar wordt een hard jaar, maar ik weet dat als alles voorbij ik beter ga zijn. Dat hoop uik teminste. Ik zal mijn kinderen zien opgroeien tot prachtige zelfzekere dames. Ik wil mijn kleinkinderen zien, mijn kinderen zien trouwen. En om oud te worden met michael. Wie zou anders ons josie knuffelen en achter aan haar lopen in de sneeuw terwijl de kinderen " woef " roepen? Wie gaat hen helpen doorheen de jaren waar ze huilen omdat hun hart gebroken werd?Wie zou er anders voor zorgen dat Michael geen pizza eet als ontbijt? Ik moet hier zijn voor hun.
Dus dat zal ik zijn. Ik zal vechten, en ik ben heel koppig lieve kanker, vergeet dat niet! Ik hoop dat december goed zal zijn en dat het dan allemaal voorbij is.
Tot dan hou ik mijn vast aan dit gedicht.
Surrender to what is.
Let go of what was.
Have faith in what will be.
Het is een nieuw jaar. Het voorbije jaar was niet goed, maar ook niet slecht.Ik ben dan ook bang dat dit jaar zo slecht gaat starten, maar ik hoop dat het dan beter eindigt dan dat het start.
Deze week kwam Ann-Sophie langs bij ons, het was echt super om nog eens tijd door te brengen met één van mijn schoonzussen. Ze had een nieuw kapsel en zij en haar kleine lieve kiddos waren allemaal zo schattig. Het voelde geweldig om hen te zien. Jessica heeft haar ook geknipt. Mijn mama knipte haar haar . En dat doen ze allemaal voor mij. In enkele jaren als ik terug gezond ben zal ik hen horen vertellen hoe zij hun haar voor mij hebben afgkenipt. Mijn nichten, mijn zussen, mijn mama. Om te lachen zei ik dan ook dat ze hun wenkbrauwen moet afscheren. Omdat ze niet luisterde zou het nu geweldig zijn dat ik geen chemo moet krijgen, dan kan ik gewoon lachen met hun haarknip stomitieit maar de kansen dat ik geen chemo moet krijgen zijn er gewoon niet. Een vrouw mag toch dromen?
Tot nu besefte ik eigenlijk niet dat er mensen echt geven om mijn situatie. tot vandaag toen ik een bezoek kreeg van een oude vriendin. Ze bracht het schoonste geschenk mee naar mij thuis. Een zak met dingen dat mijn behandeling makkelijker zal maken. Schattige mutsjes, lip balsem, zacht dekentje,....Samen lagen we te wenen op mijn zetel. En ik brabbelde in het Nederlands maar dat verstond ze niet. Ik was nog nooit zo blij. Omdat ik weet dat ze dit vertaalt met google :) Bedankt!
En in stomme harde tijden als zijn er dingen die het dragelijker maken.
Je zussen, familie, nichten en moeder die hun haar knippen.
Je schoonbroer en man die roos dragen voor de aandacht.
Vrienden die je smsen/bellen en bezig houden.
Schoolvrienden die je eten brengen.
Een vriendin die 4uur in de auto zat om mij iets te brengen.
en zo veel meer.
2-1
Toen ik vanmorgen mijn haar deed brak ik in stukken. Waarom is mijn haar toch zo belangrijk voor mij? Maandag knip ik het en het gaat vreselijk zijn voor mij.
Ik ben veel te jong vind ik nog steeds. Maar helaas gebeurt het wel met mij.
3-1
Michael maakte me wakker deze ochtend met vreselijke hoofdpijn. Ik vertelde hem dat hij ziek aan het worden is. Maar hij reageerde simpel dat we een afspraak hadden bij de dokter. Het bezoek ging vrij goed. De dokter vertelde me dat ze ging proberen om mijn tepels en dat mijn operatie snel gepland zal zijn. Woensdag weet ik dan wanneer ik de operatie ga ondergaan. Praten met de dokter doet mijn nadenken en stiekem wil ik gewoon mijn genetische test terug voor mijn meisjes.
Michael zei tot nu toe het woord kanker of chemo niet. Tot vandaag. Het was niet groots maar het betekent dat hij stopt met de ontkenning. We genoten van een dag samen, aten sushi omdat ik afscheid moet nemen van sushi tijdens de chemo.
4-1
Het is nu een maand sinds ons leven veranderde door het nieuws. Het voelt al veel langer dan een maand. Ik dacht dat ik na een maand toch verder zou staan.
Ik weet ook wel dat niet alles in een nacht gebeurd maar toch ik ben het beu om te wachten. Ik eet niet, ik slaap niet, ik ben gestresseerd en deprissief.
Ik voel alsof ik op een achtbaan zit. Ik ben oke, nee ik wil wenen. Vandaag kan ik lachen. neen ik wil je slagen.
Nog steeds ben ik aan het ontkennen. Ik blijf denken dat mijn haar knippen misschien stom is. Stel dat ik toch geen chemo moet krijgen. Dan is mijn haar weg. Misschien waren de resultaten bedoeld voor een ander persoon.
Ik vroeg Michael of hij denkt dat er een reden is dat dit gebeurd. Ik probeer te geloven dat het gebeurd met een reden en dat er iets goed uit verder komt.
Maar het is hard.
Wanneer ik erg moe word komen al die slechte gedachten in mijn hoofd.
" wat als het terug komt? of nooit weg gaat? " Maar de ergste gedachten, wat gaan mijn kinderen denken als ze mij ziek zien? Dan komen de paniekaanvallen en kan ik niet meer stoppen met panikeren.
Dit jaar wordt een hard jaar, maar ik weet dat als alles voorbij ik beter ga zijn. Dat hoop uik teminste. Ik zal mijn kinderen zien opgroeien tot prachtige zelfzekere dames. Ik wil mijn kleinkinderen zien, mijn kinderen zien trouwen. En om oud te worden met michael. Wie zou anders ons josie knuffelen en achter aan haar lopen in de sneeuw terwijl de kinderen " woef " roepen? Wie gaat hen helpen doorheen de jaren waar ze huilen omdat hun hart gebroken werd?Wie zou er anders voor zorgen dat Michael geen pizza eet als ontbijt? Ik moet hier zijn voor hun.
Dus dat zal ik zijn. Ik zal vechten, en ik ben heel koppig lieve kanker, vergeet dat niet! Ik hoop dat december goed zal zijn en dat het dan allemaal voorbij is.
Tot dan hou ik mijn vast aan dit gedicht.
Surrender to what is.
Let go of what was.
Have faith in what will be.
Abonneren op:
Posts (Atom)