Het K-woord

 Ik ben een vrij gesloten persoon. Daarom heb ik ook lang getwijfeld om er over te schrijven op mijn blog. Het voelt nu toch wel vrij goed om er aan te beginnen. Het is ook makkelijker om jullie zo op de hoogte te houden dan altijd alle vragen te moeten beantwoorden.

Een tijd terug vond ik het.. een bobbel/knobbel/hoe je ook wil noemen in mijn borst. Meteen stond ik op en liep naar Michael dat hij onmiddelijk google moest openen. Samen keken we hoe je best een borsttest bij jezelf af neemt en hoe zo een knobbel ding nu eigenlijk aanvoelt. Na beide gevoeld te hebben wisten we dat het tijd was voor de dokter...

De dokter stuurde mij meteen voor een scan, alles was in orde en ik moest gewoon 6 maand later terug komen om zeker te zijn dat het niet zo erg was. Uiteindelijk namen ze een biopsie en dat was vreselijk eng, het deed pijn en was het meest vervelende gevoel op aarde.

 Een ontsteking van het borstweefsel is wat ik heb zei de dokter.  Maar helaas voelde ik het nog steeds groeien en het begon meer en meer pijn te doen.In mijn hoofd zat het vieze K-woord, maar dat kon toch niet? Ik ben jong, gezond en heb drie kinderen. Neen dat gaat niet gebeuren met mij.
En daar kwamen de woorden " ik ben bang dat het niet goed is. " . Toen storte de wereld in.

3 seconde.. Ga ik dood? Wat gaat er gebeuren? mijn haar? Hoe is mijn haar? Waar is Melina? Ben ik al dood? Geen seconde stopte mijn hoofd met panikeren. Michael nam mijn hand en zei dat alles wl goed zou komen. Ik was boos. Hoe kan je dat nu zeggen?

Enkele dagen later besloten Michael en ik om samen met de kinderen naar Italië te vertrekken, thuis is nog altijd de beste plaats op dit moment. Het is vakantie voor de kinderen en de school begreep ons plotste vertrek wel. Hier zijn we dan thuis. Het nieuws verteld aan de familie. Allemaal in shock, maar ja begrijpelijk want wat zeg je aan iemand die kanker heeft? Het spijt me? Ik hou van jou?

De dagen zijn vreselijk voorbij gegaan. Ik gaf de kinderen te weinig aandacht, ik kon niet lachen met het rendier in onze tuin, alles is zo vreselijk. De hele wereld is vreselijk..

Een week later.
Een nieuwe scan en en eindelijk een beetje goed nieuws. De kanker is niet uitgezaaid en is dus geneesbaar met chemo en behandelingen. Of dat denk ik toch...
Ik ben bang om mijn haar te verliezen, mijn tepels, mijn borst, mijn vrouwelijkheid.
Iedereen zijn leven gaat verder, behalve het mijne en dat van mijn familie. Als ik ooit iemand hoorde zeggen " Kanker is niet enkel jouw ziekte, het is je hele familie zijn ziekte "' dacht ik altijd dat het gewoon woorden van steun waren maar helaas is het de werkelijkheid..

De laatste dagen heb ik meer het ziekenhuis gezien dan iets anders. Het is vreselijk, dokters denken dat hun tijd veel belangrijker is dan de uwe. Ik wacht en wacht. Zoveel testen..

Twee weken later.

Mijn operatie is goed verlopen, mijn port  is nu een deel van mijn leven geworden. De verpleegster gaf mij een knuffel omdat ze merkte hoe bang ik was. Ik wil gewoon niet dat mijn kinderen mij ziek zien. Ik wou altijd het perfecte leven voor hen.

Begin van het nieuwe jaar.. Vechten tegen borstkanker. Ik zal geen chemo krijgen tot het tweede deel van de operatie voorbij is. In februari heb ik dan terug een afspraak voor alles vast te leggen. 4 tot 6 maanden chemo en een 5-10 jaar pillen nemen.

Ik vraag me af waarom dit gebeurt met mij.
Ik ben boos op het ziekenhuis, ook al kunnen zij er niets aan doen.
Ik ben bang dat ik het gen heb en mijn kinderen het zullen krijgen.
Ik ben bang om dood te gaan.
Ik ben benieuwd of het ooit zal weggaan voor altijd.
Nooit begreep ik die mensen die na kanker zo veel moed vonden, nu begrijp ik het.

Ik wil vechten, en de komende twee jaar zal een behandeling worden die hevig is. Ik wens niemand deze vreselijk periode toe. Ik zal vechten, en genezen net als zoveel vrouwen die me voor gingen.

Ik heb echt het gevoel dat als ze je vertellen dat je kanker hebt het is alsof ze je in de zee gooien.
Dat is het.

Ze gooien je gewoon in het midden van de oceaan, ze zeggen niet "zwemmen"
Ze gooien geen reddingsvest. Neen probeer gewoon te zwemmen en red jezelf.

Ik hoop dat iedereen die dit leest zal leren om een ​​zelfonderzoek te doen elke maand, leer je dochters hoe ze een zelfonderzoek moeten doen en begin op jonge leeftijd, (zoals wanneer je je menstruatie krijgt), om pro-actief  beizg te zijn met hun gezondheid , en luister naar je stem.