Ik heb nog niet geschreven over de laatse sessie van de chemo. Ik was te bang om er over te schrijven. Mijn dokter vertelde me dat mijn test onrustwekkend was. Ik moest niet bang zijn want ik moest langs gaan voor een CT-scan. Het kon niets zijn, het kon mijn lever zijn of mijn nieren. Of de kanker kon verspreid zijn over heel mijn lichaam. De chemo werkt misschien niet. Het bracht alle angst weer terug. De angst voor de kanker komt terug en dat wil ik niet... Die angst.. je kent het wel?
De chemo was niet slecht. Ik voelde me minder ziek, maar mijn lichaam was ziek en zwak en wou niet geloven dat het voorbij was. Ik voelde me beter dus ik dacht niet aan de scans. Het voelt oed om mij niet dood te voelen. Je voelt je doorheen chemo heel de tijd of je dood gaat of je dood bent. Dus als ik zeg ik voel me best goed had ik gewoon het gevoel dat ik voor één keer niet dood ging..
Ergens voelde ik dat het niet terug komt en niet verspreid is. Toch zit het in mijn hoofd. Het zit ook in Michael's hoofd. Hij was bang en nerveus zoals mij. Het voelde als een eeuwigheid die periode. Mensen posten op Facebook posten hun verhaal of hoe slecht het gaat. En ik en Michael vertelde niemand omdat we het voor ons wouden houden. Het heeft geen nut om mensen te vertellen hoe het gaat als je geen zekerheid hebt. Ik was bang dat de kinderen zonder mij moeten opgroeien. Je hoopt dat uw man geen nieuwe vrouw moet gaan zoeken.
Ik voel me terug dood nu. Ik kreeg er nog koorts bij. Maandag begon ik aan chemo 6 en de resultaten van de scan zullen binnekort langs komen. We doen alsof we zeker zijn dat alles wel goed is. Ik wacht in spanning af en nu krijg ik geen chemo door de griep. Stomme griep. Michael overtuigt me steeds dat de dokters weten wat ze doen dus dat ik gewoon moet volhouden. Volgende week start ik opnieuw chemo en dan nog eens twee weken te gaan. Tussendoor resultaten..
Hopen op het beste...
Yeslia.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten