De dokter deze week was echt stom. De eerste dokter zat ik bijna 2 uur te wachten. Ik kreeg een nieuwe echo. Gewoon om te controleren dat alles oke was. Ik moest heel veel water drinken en dan vergaten ze me gewoon in de wachtzaal. Tot een vrouw ontdekte dat ik daar nog zat en dat ze me zo snel mogelijk zouden helpen nu. Ik had al dat water gedronken. Komt die gemene vrouw terug en zegt ze dat ik nog niet voldoende water had gedronken voor de test. Ik heb haar dan ook gezegd dat ze gewoon een bitch was en dat ik niet meer door haar behandeld wou worden. Nog ééns een half uur later kwam er dan eindelijk een andere verpleegster die me zou gaan helpen. Ik was kwaad en had al tranen gelaten..
De nieuwe vrouw maakte rare gezichten tijdens de test, ze kuchtte en hoestte. Dat maakte me echt doodsbang.' Ik heb het laatste jaar in een ziekenhuis doorgebracht, en jouw geluiden maken me nerveus.' Ze zei me dat ze een perfectionist was en dat ze gewoon niet de juiste foto's kon maken. Dat kalmeerde me alles behalve. Ze was vriendelijk, dus bleef ik ook lief. Toen ik de ruimte verliet zei ze met medelijden in mijn ogen, veel geluk met je resultaten. En dan mag je niet bang worden? Ik stapte in mijn auto, ik kreeg een paniek aanval. De dag was lang en vreselijk en dan zegt ze mij veel geluk...
Ik huilde de hele weg naar huis, vertelde M. alles en samen weende we een stuk in de nacht. Is dit nu ons leven? Een scan, en dan hopen voor het beste.
De volgende ochtend om 9.30 ging mijn telefoon Dr. D, mijn gyno belde me. Mijn resultaten waren binnen en ze wouden me spreken om 11.30. Nee dat kan niet, ik heb Halloween plannen gemaakt met mijn kinderen. Ik kom wel later. Ik legde af en viel neer op de grond. Is het weer zo ver?
Ik wist dat ik niet tot maandag zou kunnnen wachten dus belde ik zelf terug, en om 2 uur zou ik langs mogen gaan. Ik probeerde kalm te blijven toen ik M. Belde , maar hij ontdekte mijn stress. Hij kwam meteen naar huis. De dokter zei me dat ik een MRI moest ondergaan. Mijn hart viel er uit, ik kon niet ademenen, kon niet meer denken.
Ze zeiden me dat het een andere soort was, maar door mijn kanker moesten ze snel denken en onderzoeken. De dokter zei me bij aankomst dat ze zich geen zorgen maakt en dat het waarschijnlijk allemaal niets is. ze deed een nieuwe test (kanker test) om te kijken wat mijn levels zijn. Deze krijgen we vrijdag weer.Als het goed is is het geen kanker. Als het toch groeit, dan groeit het snel en dan maakt me heel bang.
Ik ben zo boos op het leven, ik ben bang van alles. Ik ben nog zo geweest als vandaag. Ik kijk naar mijn meisjes en bedenkt 'Neen, ik kan hen niet verlaten.'
Bang zijn om te sterven is een angst die altijd weer keert in mijn hoofd.
VRIJDAG 31 oktober!
Vrijdag kwam en ging voorbij. De dokter belde me. Een number in 1000 is eng, een nummer in de 100 is een wees-bang-zone en onder 35 is normaal. Mijn nummer was 16! De testen waren dus positief. Vandaag ging ik opnieuw binnen voor een Mri. En dan zal ik nog een echo krijgen op het einde van de maand. Als de massa is gekrompen, dan zou het van zichzelf weg gaan. Wordt het groter, wordt het verwijderd. Ik voel me beter, nog steeds bang, maar ik denk dat dat het leven is na kanker, je bent bang van alles. Ik ben boos dat dit ons leven is. Scans, opletten, wachten en hopen dat alles wel weer voorbij gaat. Meeste van mijn 'kanker' vrienden hier in Firenze nemen anti-depressiva en dat wil ik niet.. Toch ga ik het bespreken met mijn dokter..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten