Voor dat ik met de chemo ben begonnen vertelde de dokter mij dat als ik een bloeding, koorts of eender andere soort ziektekwaal had ik meteen de spoed of dokter moest opbellen.
Dus daar zat ik dan te wachten terwijl 3 uur lang die stomme vloeistof in je lichaam loopt. Toen ik eindelijk klaar was moest ik plassen voor de trip terug naar huis.
Mijn plas was rood...
Ik schoot meteen in paniek en ging naar de verpleegster die me gelukkig gerust stelde. Ze waren mij vergeten zeggen dat de eerste dagen van chemo je plas een beetje roder kan uitslaan..
Mijn familie en vrienden hebben me de laatste tijd enorm gesteund. Ze pasten hun kleding aan of deden iets aan hun lange haren. Ik ga ze niet allemaal posten maar deze wou ik toch even delen.
De drie kinderen van mijn schoonzus met hope t-shirts aan.
Khloe, de dochter van Jessica in het roze.
Nicht nummer twee en haar man.
De steun van mijn familie is voor mij het meest belangrijk op dit moment. Zonder hen zou ik de kracht niet hebben om te overleven. Toch sta ik hier met hun.
13 Februari.
Ik ben moe! Laat mij met rust! Ik sliep de hele weg naar het ziekenhuis en de hele weg terug. Mijn spieren doen pijn en het is moeilijk om te beschrijven.
14 Februari
Het doet overal pijn. Ik voel me ziek en het voelt als zwangerschapsziekte maar dan tien keer erger. Alles smaakt vies, ik heb geen honger of ik wil overgeven. Zelf de dingen die ok leken smaken vreselijk. Ik denk dat de volgende keren beter gaan gaan omdat je nu weet wat te verwachten.
Ik verwacht dat ik veel ga slapen en dat doet me denken dat ik een slechte moeder ben. Michael doet er me aan denken dat ik de chemo nodig heb om er langer te zijn voor de kinderen en hem. Dus dat zij en hij het begrijpen.
Toch voel ik me slecht, de tweeling vierde hun verjaardag en ik kon niet eens genieten van de taart. Ik wou dat het anders was. Ik heb de meisjes in bad gestoken en heb met hen gesproken. Het deed goed even normaal te voelen.
Melina kwam thuis van school en zei dat iemand op school haar vertelde dat ik kanker heb. Ze zei dat het niet waar was omdat ik dan kaal, heel erg ziek en in een rolstoel zou zitten. Ik lachte een beetje en vertelde moedig dat ik werkelijk kanker heb en ik nog kaal zou worden voor een korte tijd. Na een stilte en af en toe een vraag besloot ze dat het ok was. Want haar groeit terug..
Valentijn laten we dit jaar voorbij gaan, de verjaardag van de kinderen was al zwaar genoeg. Bedankt voor de steun en tot gauw..
Yes!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten