Chemo.

Ronde twee is over. Ik dacht dat het wel makkelijker zou worden maar dat werd het niet. Maandag heb ik geweend, ik wou niet terug gaan.
De chemo valt wel mee. Ik schreef kaartjes aan mensen. 
Ik sliep dinsdag tot ik moest gaan voor mijn chemo. Ik sliep de hele weg naar en terug van het ziekenhuis. Woensdag sliep ik de hele dag.
Het werd erger en erger. Ik neem pillen en slaap bijna elke vijf minuten van de dag.
Donderdag was ik beter. Maar dan kwam mijn haar los. Ik had plukken vast en ik huilde en huilde. Tijdens het douchen viel er meer uit. Ik wou het gewoon lostrekken zodat het stopte met loskomen. Ik vind dit vreselijk.
Michael kwam thuis en we besloten om de pijn dragelijker te maken door het te scheren. Dag haar! De meisjes vonden het grappig en keken toe. Ik had een zelfmedelijden moment tot de meisjes in hun kamer sjaaltjes gingen zoeken en zo mijn hoofd versierden. het was een machtig moment. De meisjes genoten van de aandacht en droegen de sjaaltjes op hun hoofd. We namen foto's en de dag nadien vroeg de meisjes om de sjaal te dragen voor school. Ze willen mama steunen. Melina beseft dat ik kanker heb en praat er ook over.

 Ik heb trouwens beloten om de blog privé te maken waarschijnlijk. Wil je toch lezen? Post of zend me je emailadres zodat ik je toegang kan geven.